“คุณท่านฟังพาใจอยู่ไหมคะ”
“แล้วไงต่อ” พันศึกหลุดจากภวังค์ความคิด
“พอไพรหอมหนีออกมา คุณชบาก็มาพูดจาใส่ร้ายหาว่าคุณท่านเป็นคนให้เพื่อนๆ เข้าไปขืนใจเธอ ก็เลยให้ประจักรพาหนี เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”
“แล้วเรื่องนภัสสรล่ะ” คราวนี้พาใจสะดุ้งเฮือก
“พาใจไม่ได้ตั้งใจนะคะ คุณชบาใช้ให้พาใจเอายาพิษไปใส่ในน้ำแล้วให้ไพรหอมเอาไปให้ จะได้โทษว่าเป็นความผิดของไพรหอม” พาใจสารภาพจนหมดเปลือก
“เธอเป็นคนทำ ชบาเป็นคนบงการงั้นสิ”
“พาใจทำตามคำสั่งเท่านั้นนะคะ พาใจไม่มีความคิดชั่วร้ายที่จะฆ่าใครเหมือนคุณชบาคิดนะคะ”
“แล้วไพรหอมหนีไป เป็นฝีมือเธอรึเปล่า” พันศึกยืนขึ้นเต็มความสูง ใจของเขาร้อนเหมือนไฟแผดเผา ที่ใจเย็นเค้นถามแบบนี้เพื่อให้ได้คำตอบชัดเจน ถ้าบีบบังคับเขาอาจจะไม่ได้คำบอกเล่าโดยละเอียด และตอนนี้เพื่อนของเขาที่เป็นตำรวจก็คงรอคำตอบเช่นนี้อยู่อย่างใจจดจ่อ
“ไพรหอมโดนขังเอาไว้ในกระท่อมท้ายไร่โน้นค่ะ ป่า
