ชบากระตุกเชือกมาถือเอาไว้ สายตาวาวโรจน์เหมือนพวกเสียสติ ไพรหอมถอยหลังไปด้วยความหวาดกลัว เธอส่ายหน้าไปมา รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาหาตัว เธอไม่น่าเชื่อคนง่ายแบบนี้เลย
อย่างที่สุภาษิตเขาบอกเอาไว้ ‘อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง’
“คุณหลอกหอมเหรอคะ” ไพรหอมเพิ่งได้สติและรู้ตัวว่าโง่แค่ไหน
“เพิ่งจะคิดได้เหรอ แต่หน้าโง่อย่างแกมันต้องเป็นผีเฝ้าอยู่ในป่านี่แหละ”
“หอมไม่เคยทำอะไรให้คุณ อย่าทำอะไรหอมเลยนะคะ”
“ไม่ได้ทำอย่างนั้นเหรอ แกกับแม่แกแย่งหัวใจคุณพันศึกไปจากฉัน ถ้าไม่มีพวกแก เขาก็ต้องรักฉัน”
“คุณกำลังหลอกตัวเอง คุณพันศึกรักคุณนภัสสร พวกเขาจะแต่งงานกัน คุณปล่อยหอมไปเถอะนะคะ หอมจะไม่เอาเรื่องคุณ”
“ไม่เอาเรื่องอย่างนั้นเหรอ คนอย่างแกรึจะเอาเรื่องฉัน น้ำหน้าอย่างแก หน้าโง่เหมือนแม่แกนั่นแหละ”
“อย่าทำอะไรหอมเลย”
“แกจะตายอย่างทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่ ไม่มีใครหาแกเจอ”
“ถึงคุณฆ่าหอมตาย ค
