“พี่จักรพูดเหมือน...” เธอเลิกคิ้วอึกอัก
“พูดเหมือนอะไร” ประจักรถามกลับ เกร็งมือที่จับพวงมาลัยเล็กน้อย
“เปล่าจ้ะ หอมคงคิดมากไปเอง”
“นอนเถอะ อีกนานกว่าจะถึงที่หมาย”
“หอมคุยเป็นเพื่อนพี่จักรดีกว่า ขับรถกลางคืนแบบนี้ พี่จักรเองก็คงง่วง”
“พี่นอนมาเยอะแล้วล่ะ หอมนอนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่”
“แต่หอมยังไม่ง่วงนี่คะ” เธอไม่อยากเอาเปรียบเขา อย่างน้อยก็ได้ช่วยอะไรเขาบ้าง
“อืม... ตามใจแล้วกัน” ประจักรไม่พูดอะไรอีก เขาขับรถไปเรื่อยๆ เหลือบมองร่างเล็กๆ เป็นระยะ ก่อนจะเห็นอีกฝ่ายหลับคอพับคออ่อนไปแล้ว เขาจอดรถข้างทาง ถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวหนาคลุมให้ร่างเล็ก ทำท่าจะก้มลงไปจูบเธอ แต่เธอขยับเสียก่อน เขาเลยขับรถออกไป เหลือบมองร่างเล็กที่กอดตัวเองเอาไว้เป็นก้อนกลมก็นึกสงสาร
ทั้งๆ ที่เขาจะหักหาญน้ำใจไพรหอมก็ทำได้แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่ทำ ใช่ว่าเขาไม่มีความรู้สึกอย่างผู้ชายอื่น เขามีความรู้สึกอย่างเต็มเ
