เมื่อเริ่มคิดมันก็หยุดไม่ได้ ยิ่งขยายวงกว้างจินตนาการแต่ทางร้าย ๆ ไปกันใหญ่ น้ำตาเจ้ากรรม ไหลออกมาไม่หยุดหย่อน ชั่วโมงนี้ต้องเอาตัวรอด สติสิ สติ เจ้าขา เธอบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแล้วเธอก็มองเห็นหนทางเอารอดได้
“ พี่ภพ ! ”
แม้ว่าโทรศัพท์จะแบตเตอรี่หมดจนเปิดไม่ติด แต่จำได้ว่าธนภพเคยให้นามบัตรกับเธอ และมันอยู่ในกระเป๋าสตางค์
เจ้าขาลุกลี้ลุกลนวิ่งไปควานหามันในกระเป๋าถือ ค้นหาสิ่งที่ต้องการแล้วก็เจอมันเสียบอยู่ในช่องใส่บัตรเล็ก ๆ ในนั้น เธอหยิบมันออกมาแล้วใส่ลงในกระเป๋า สมองใคร่ครวญ หาวิธีที่จะสามารถติดต่อกับธนภพให้ได้
จะขอยืมโทรศัพท์แม่บ้านหรือบอดี้การ์ด ไม่ได้ แน่นอนว่าพวกเขาต้องไม่ให้อยู่แล้วถ้าหากเป็นคำสั่งของเจ้านาย แต่สำหรับแม่บ้าน ก็น่าจะมีความเห็นอกเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกัน
เอาวะ ไม่ลองก็ไม่รู้ !
เจ้าขาเลยลองเรียกเธอดู
“ พี่นวลคะ พี่นวล ” อีกฝ่ายรีบเปิดปร
