“ หยุดเรื่องตอแหลของแกได้แล้วไอ้ภพ แกคงจะ ดูละครมากเกินไป เงินทองที่บริษัทให้แกกับแม่ใช้มันก็มากมายจนใช้ไปถึงชาติหน้า ถ้าแกทั้งคู่ไม่โลภ ไม่ติดการพนัน ไม่สุรุ่ยสุร่าย เป็นหนี้เป็นสินจนล้นหัวจนทุจริตบริษัทหลายครั้ง คิดเหรอว่าคุณปู่ท่านไม่รู้ ท่านก็แค่แกล้งทำเป็นมองผ่านเพราะคิดว่าสักวันทั้งคู่จะสำนึกแต่ก็ไม่ จนมาครั้งนี้คุณปู่ระงับการเบิกจ่ายเงินแค่ไม่กี่วันก็ลนลาน หาสมบัติที่ พอมีไปขายเหมือนหมาจนตรอก คุณอาธีธัชท่านคงดลใจให้แกรู้เรื่องสมบัติก้อนสุดท้ายที่ท่านซ่อนไว้เพื่อที่แกกับแม่จะได้รับผลกรรมเสียที อีกสักพักแกก็คงได้สวมกำไลมือแล้วเดินทางไปยังสถานีตำรวจ แล้วพบกับคุณแม่สุดที่รักของแก ที่นั่น ” ธนภพเริ่มคลุ้มคลั่งดิ้นพล่าน
“ เฮ้ย ปล่อยกูสิวะ พวกมึงไม่มีสิทธิ์มาจับกู ยังไง ๆ พวกมึงก็ไม่มีหลักฐาน พยานอะไรทั้งนั้น รินาตายไปแล้ว จะมาปรักปรำกูแบบนี้ไม่ได้ ”
“ ได้สิคะ ” เสียงเล็ก ๆ
