ตอนที่ 3 โสดข้ามปี 3
1279 คำ
เฌอริตาพูดจบก็หันหลังเดินไปที่ประตูห้องทันที แต่ทว่ายังไม่ทันเดินถึงประตูก็หันกลับมาใหม่ ยกยิ้มมุมปาก มองสองคนบนเตียงด้วยสายตาวาววับ “อ่อ แล้วเสียงร้องเมื่อกี้อุบาทว์มากเลยนะ ถ้าจะร้องเหมือนเปรตขอส่วนบุญก็ควรปิดประตูให้มันสนิทคนที่เขาบังเอิญผ่านมาได้ยินจะได้ไม่เสนียดรูหู”
พูดจบก็เดินออกไปทันที
“ที่รักครับเดี๋ยวก่อน มันไม่มีอะไรจริงๆ ที่รักฟังพี่อธิบายก่อน” บุณยวีร์ที่กำลังจะถลาตามเฌอริตาออกไปถูกพลอยไพลินพุ่งตัวคว้าเอาไว้ก่อน
“พี่เบียร์จะเรียกมันทำไมคะ ก็ไหนพี่เบียร์รับปากพะแพงว่าจะเลิกกับนังเฌอริมาคบกับพะแพงไง แล้วพี่เบียร์ก็บอกเองว่านังเฌอริมันสวยแต่รูปจูบไม่หอม จูบจืดชืดเหมือนเด็กอนุบาลแล้วพี่เบียร์จะไปแคร์มันทำไม”
และนั่นก็เป็นที่มาของข้อความที่เฌอริตาโพสไอจีไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า
ลงทุนนั่งแท็กซี่เป็นชั่วโมงเพราะอยากเซอร์ไพรส์ผู้แต่ผู้ดันเซอร์ไพรส์กลับพาผู้หญิงมาเล่นซักเย่อถึงคอนโด ที่น่าเจ็บใจคือถูกมันด่ามันนินทาว่าเธอเป็นผู้หญิงสวยแต่รูปแต่จูบไม่หอม จูบจืดชืดเหมือนเด็กอนุบาล... ว้อท!
บอกเลยว่าไม่จริง!
ที่มันพูดแบบนั้นเพราะมันไม่เคยจูบเธอจริงๆจังๆยังไงล่ะ ตลอดสี่เดือนที่คบกันบุณยวีร์เคยหอมแก้มเธอสี่ครั้ง เคยจูบปากเธอสองครั้ง แต่ทว่าก็เป็นเพียงการจูบแตะปากกันเบาๆ ยังไม่ถึงขั้นจ๊วบจ๊าบแลกลิ้นเพราะเธอยังไม่พร้อมยังอยากดูพฤติกรรมไปอีกสักหน่อยก็เลยยังไม่อนุญาตให้สอดลิ้นเข้ามา
ซึ่งเธอก็คิดถูก
ไอ้เลว! ไอ้หอกหัก!... กล้ามากนะที่เอาเธอไปนินทา
ฮึก...ฮือๆ
แหมะ!
น้ำตาหยดแรกร่วงแหมะลงมาทันทีที่ก้าวเท้าพ้นประตูห้อง เธอไม่ได้ร้องไห้เสียน้ำตาเพราะผู้ชายเส็งเคร็งมักง่ายสันดานเหี้ยพรรค์นั้นหรอกนะ ที่น้ำตามันไหลก็เพราะเจ็บใจตัวเองที่เกือบจะเสียท่าเอาซิงที่เก็บรักษามายี่สิบเอ็ดปีใส่พานประเคนให้ไอ้ผู้ชายเหี้ยนั้นต่างหาก
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นอยากจะวิ่งกลับไปเตะผ่าหมากสักสิบครั้ง เอาให้แม่งสูญพันธ์ไปเลย
ตุบ!
“โอ๊ย! ...”
ความรีบร้อนกอปรกับการไม่มองทางเดินทำให้เฌอริตาชนเข้ากับใครบางคนเข้าเต็มแรง ถึงจะเป็นฝ่ายวิ่งชนก่อนทว่าความสูงใหญ่ของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวเสียการทรงตัวจนเกือบจะล้มมิล้มแหล่ โชคดีคนที่เธอวิ่งชนยื่นมือออกมาช่วยดึงเธอเอาไว้ได้ทันก่อนจะล้มหน้าคะมำลงไป
“ขะ ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ทันมอง คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“ไม่... เธอล่ะเป็นอะไรมากรึเปล่า?”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันมองไม่เห็นคุณจริงๆ”
เพราะน้ำตาที่ไหลรินออกมาบดบังม่านสายตาทำให้ความสามารถในการมองเห็นลดลงไปกว่าครึ่ง หญิงสาวจึงต้องเพ่งมองมากกว่าปกติ เมื่อเพ่งมองก็เริ่มมองเห็น ผู้ชายที่เธอชนสูงมาก เธอที่สูงถึงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรยังสูงแค่ปลายคางของเขา ที่สำคัญผู้ชายคนนี้หล่อมาก หล่อวัวหายควายล้ม หล่อแบบไม่บันยะบันยังไม่คิดเผื่อแผ่ความหล่อให้คนอื่น หล่อออร่าพุ่งสุดๆ หล่อเหมือนไม่ใช่คน ถ้ามีใครบอกว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคือดารานายแบบหรือว่าไอดอลเธอก็เชื่อหมดใจ
“คุณ...” เฌอริตารู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายหล่อตรงหน้ามาก แต่ทว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ที่แน่ๆไม่ใช่ผู้ชายที่เคยจีบเธออย่างแน่นอน เพราะถ้ามีผู้ชายหล่อมากขนาดนี้มาจีบเธอต้องจำได้
“หือ? เธอรู้จักฉันงั้นเหรอ?”
“ไม่ค่ะ ไม่รู้จัก ขอโทษอีกครั้งนะคะที่วิ่งชน” ปฏิเสธอายๆ เมื่อเผลอทำตัวเสียมารยาทจ้องเขาแบบเอาเป็นเอาตาย ทั้งที่เธอเพิ่งจะวิ่งพรวดพราดทะเล่อทะล่ามาชนเขาแท้ๆ ถ้าเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอแอ็บเนียนแกล้งตีสนิทก็ไม่แปลก
“แน่ใจนะ?”
“แน่ใจค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆ คุณหล่อขนาดนี้ถ้ารู้จักฉันต้องจำได้แน่นอน” พยักหน้ายืนยัน ตอนนี้เธอไม่อยากรู้จักใครทั้งนั้น สภาพเธอตอนนี้มันไม่ควรที่จะให้คนอื่นเห็น โดยเฉพาะคนรู้จัก
แต่เมื่อกี้เธอเพิ่งชมว่าเขา... หล่อ
“เปล่า ฉันหมายถึงที่เธอวิ่งชนฉัน ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“อ่อ...” หญิงสาวหน้าแดง ดวงตากลมทอประกายเขินอาย ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลง “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บอะไร ขอโทษอีกครั้งที่วิ่งชนคุณ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ตอบเสร็จก็ตั้งท่าจะเดินต่อ เธออยากจะไปให้พ้นจากคอนโดนี้เต็มทน
แต่...
“พะแพงปล่อยพี่ บอกให้ปล่อยไง ปล่อยสิวะ!”
“ไม่! ถ้าฉันปล่อยพี่เบียร์ก็จะตามไปง้อนังเฌอริมันน่ะสิ”
เสียงดังจากด้านหลังทำให้สายตาคมเหลือบมองผ่านไหล่คนตัวเล็กกว่า คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง ดวงตาคมดุมีประกายบางอย่างพาดผ่านก่อนจะเบือนสายตากลับมามองใบหน้าสวยของคนตรงหน้าเหมือนเดิม
เฌอริตาเม้มปากแน่น ใบหน้าเชิดขึ้นสูง ถึงไม่หันไปมองก็เดาได้ทันทีว่าต้องเป็นชายโฉดหญิงชั่ว เป็นผีเน่ากับโลงผุ เป็นผู้หญิงร้ายผู้ชายเลวสองคนนั้นอย่างแน่นอน ซึ่งเธอไม่คิดจะหันไปมองให้เสียสายตา
“เดี๋ยวก่อน”
“...” เสียงเรียกทำให้คนที่อยากจะรีบออกไปจากที่นี่หันขวับไปมอง
สิ่งของที่ผู้ชายหล่อเซ็กซ์แอพพีลสูงยื่นให้ทำให้เฌอริตารู้สึกร้อนวูบวาบทั่วใบหน้าและลำคอ เพิ่งรู้ว่าเผลอร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น เขาคงรู้สึกสมเพชเธอมากถึงได้ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
“เอาไปเช็ดหน้าซะ จะได้ไม่วิ่งไปชนใครอีก”
“ขอบคุณ...ค่ะ” มือเรียวสวยยื่นออกไปรับเอาผ้าเช็ดผ้าสีน้ำเงินเข้มที่คนตัวสูงยื่นให้มาซับน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีก่อนจะรีบเดินไปที่ลิฟต์
“เร็วดิวะไอ้มีน ยืนทำเหี้ยอะไรตรงนั้น กูปวดขี้มึงเข้าใจมั้ยว่ากูปวดขี้ เร็วๆ เชี่ยจะราดแล้วเนี่ย”
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวหันไปมอง แต่ทว่าเธอก็ไม่เห็นใครแล้วนอกจากผีเน่ากับโลงผุสองตัวที่กำลังฉุดกระชากลากถูกันอยู่หน้าห้อง
มีน... งั้นเหรอ?
ลูกบ้านคอนโดนี้ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่
หรือว่าผู้ชายคนนั้นคือ... ‘มีน พรินทร์’ หนุ่มหล่อสุดฮอตหนึ่งในสี่จตุรเทพของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ผู้ชายที่ถูกยกให้เป็นยอดพีระมิดของคณะ
มิน่าล่ะเฌอริตาถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าเขานัก เมื่อก่อนที่ยังไม่เจอตัวจริงก็ยังมีเอ๊ะมีอะว่าคนพูดพูดโอเวอร์ ทว่าตอนนี้เธอเชื่อหมดใจแล้วล่ะว่า... มีนวิศวะคือผู้ชายหล่อลอยได้จริงๆ
- ผู้เขียน
