“เค้าซื้อน้ำดื่มกับสปอนเซอร์มาฝากตัวเอง”
เสียงอัจฉราวดีที่พูดกับนนท์นภัสร์ทำให้เฌอริตาละสายตาจากกลางสนามหันมามอง นนท์นภัสร์อยู่ในชุดกีฬาสีน้ำเงินเช่นเดียวกับมีนวิศวะผู้ชายที่เธอเผลอมองเมื่อกี้ ดูจากสภาพเหงื่อท่วมตัวแล้วก็น่าจะเพิ่งเปลี่ยนตัวออกมาพัก
“ขอบคุณครับ ตัวเองน่ารักกับเค้าตลอดเลยครับ”
“เค้าน่ารักแล้วตัวเองรักปะล่ะ”
“รักมากครับ” ถ้าไม่ติดว่าที่นี่คือสนามฟุตบอลนนท์นภัสร์ก็คงคว้าแฟนสาวเข้ามากอดแล้วจูบหนักๆเป็นรางวัล “เอ่อ... หวัดดีครับพี่เฌอริ”
“อือ หวัดดี” เฌอริตาพยักหน้าทักทายแฟนเด็กของเพื่อน แต่ทว่าเธอคงจะพยักหน้าเบาเกินไปชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปีจึงมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ทำให้เธอต้องมองกลับ
“มีอะไรรึเปล่าครับ? หรือว่าผมพูดอะไรผิดทำไมพี่เฌอริมองผมแปลกๆ”
“เปล่านี่ พี่ก็มองปกติ”
“หน้าเพื่อนเค้ามันเหวี่ยงเป็นธรรมชาติอยู่แล้วน่ะ ตัวเองอย่าไปสนใจเลย หน้าเหวี่ยงๆแบบนี้ล่ะ
