“พี่จำเราได้มั้ย?” นี่เป็นครั้งแรกที่เฌอริตาลังเลกับสรรพนามที่ใช้แทนตัวเอง และก็เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวแทนตัวเองว่าเรา ทั้งที่ปกติเธอจะแทนตัวเองว่าเฌอริหรือไม่ก็ฉันตลอด ถ้าเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทก็คือกูมึงตลอดเช่นกัน
แต่เขาคงไม่คิดว่าเธอกำลังอ่อยอยู่หรอกนะ
“หือ?”
พรินทร์หันหน้ามามอง คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง เฌอริตาที่ประเมินดูแล้วคิดว่าชายหนุ่มคงจำเธอไม่ได้อย่างแน่นอนก็เลยต้องรีบอธิบายต่อ
“เราคือคนที่วิ่งชนพี่ที่คอนโดวันนั้นไง วันที่สามสิบเอ็ดคืนวันสิ้นปี... แล้วพี่ก็ให้เรายืมผ้าเช็ดหน้า”
“อ่อ... ครับ”
ครับนี่แสดงว่าจำได้แล้ว?
ก็คงต้องจำได้แล้วแหละ บอกหมดเปลือกซะขนาดนี้ ถ้าจำได้ตั้งแต่แรกจะเก๊กทำไมเนี่ย อ่อ... ลืมไปว่าเธอก็แอบเนียนเหมือนกัน
“ขอบคุณอีกครั้งนะสำหรับผ้าเช็ดหน้าที่พี่ให้เรายืมวันนั้น” เฌอริตาไม่ได้ขยายความต่อว่าเธอใช้มันได้คุ้มค่ามาก ใช้มันเช็ดน้ำตาตั้งแต่อยู่ที่คอนโดกระทั่งนั่ง
