ผ้าแพรเดินตรงเข้ามาในอาคารที่พัก เธอก็เห็นว่า มีคนคุ้นตานั่งรอเธออยู่ท่าทางหงอยๆ เจ้าหน้าที่แจ้งกับเธอว่า เค้ามารอเธอได้สี่ชั่วโมงแล้ว
"ต้นไม้"
เสียงเธอเรียกเค้า ร่างบอบบางสวมเสื้อแขนยาวตัวนอกและกางเกงขายาวดูสวยหรู กลิ่นน้ำหอมยังหอมละมุนแม้จะล่วงเวลามาถึงสามทุ่มแล้วก็ตาม
"ผมมาประชุมวิชาการพรุ่งนี้ครับ วันนี้ผมเลยมาหาคุณแพรก่อน"
ท่าทางดีใจจริงๆที่เห็นเธอทำให้ผ้าแพรอดดีใจไม่ได้ เค้าเปิดเผยทุกสิ่งมาทางสีหน้าและรอยยิ้ม แววตาระยิบระยับยิ่งกว่าบอกเธออีกว่าดีใจแค่ไหน
"ทำไมไม่โทรบอกละ"
ผ้าแพรถามออกมา
"ผมเกรงใจครับ ไม่อยากรบกวนเวลางานคุณแพร ตั้งใจเอาไว้ว่า จะมาหาคุณแพรเอาผลไม้มาฝากแล้วก็จะกลับเลย"
เค้าหยิบถุงผลไม้ขึ้นมาให้เธอดู
โถ เอ็นดู หิ้วมะม่วง ชมพู่ ฝรั่ง อย่างละสองสามลูกมาฝากสาว ผ้าแพรคิดในใจ สาวสวยที่เคยได้รับของฝากเป็นน้ำหอมยี่ห้อดัง ดอกไม้ช่อโต หรือแม้กระทั่งขนมนำเข้า อดอมยิ้ม
