ตมิสานั่งเล่นอยู่ที่ม้านั่งแขวนซึ่งทำเป็นแบบชุดโซฟาแกว่งได้ สายลมเย็นพัดเอื่อยทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปพร้อมหนังสือนิตยสารท่องเที่ยวที่อันนาหามาให้ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาในช่วงบ่ายคล้อยเพราะเสียงของอันนา
“ตื่นขึ้นมากินมื้อกลางวันก่อนค่ะ”
อันนาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะวางของที่อยู่ใกล้กับโซฟาแกว่งตัวที่ตมิสานอนอยู่ เปลือกตาบางใสของหญิงสาวเปิดขึ้นด้วยท่าทางงัวเงียเล็กน้อย กระพริบตาถี่ๆ อยู่สามสี่ครั้ง ตมิสาก็ตื่นเต็มตา
“ขอบคุณค่ะ”
ตมิสายิ้มกว้างพลางมองอาหารตรงหน้าตาโต สปาเก็ตตี้คาโบนาร่าไข่กุ้งที่เธอเคยใฝ่ฝันว่าอยากลองลิ้มชิมรสสักครั้งมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ทำเอาหญิงสาวน้ำลายสอเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปเสียอึกใหญ่ รีบลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบถาดอาหารขึ้นมาวางบนพื้นที่ว่างบนโซฟาแขวน
“กินเลยนะคะ”
“ตามสบายเลยค่ะ”
อันนายิ้มบางๆ ก่อนจะถอยออกไปเพื่อให้ตมิสาได้มีเวลาส่วนตัว อีกยี่สิบต่อมาตมิสา
