“ฮ่าๆๆๆ....เจ้าคงมิกล้าบอกชายผู้นี้ดอกว่าแท้จริงสถานะของเจ้านั้นยิ่งใหญ่เพียงไหนในพรรคที่คนทั่วทั้งยุทธภพเกลียดชังนี้ เจ้าคงมิกล้าเปิดเผยตัวตนว่าแท้จริงเจ้าคือประมุขพรรคบุปผาสรรค์ ฉายาที่คนทั้งยุทธภพเรียกนางคือนางมารหมื่นบุปผานั่นอย่างไร!”
“เป็นความจริงหรือฟางซิน!”
หวังซื่อเบิกตากว้าง เขาถึงกับผงะงันและถอยหลังด้วยใจระย่อ ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวร่างบอบบางใบหน้างดงามสวยซึ้งผู้ซึ่งเขาและจิ้นเหอพบนางในป่าและเข้าใจว่านางคือสาวชาวบ้านผู้ตกยากและต้องการความช่วยเหลือ หวังซื่อส่ายหน้าไปมาราวกับไม่อยากเชื่อ
“โอ...นี่ข้ากับท่านแม่ทัพถูกเจ้าตบตามาตลอดหรือว่าเจ้าเป็นเพียงหญิงชาวบ้านไร้วรยุทธและน่าสงสาร เจ้าอุตส่าห์ขอติดตามพวกเราไปยังพรรคเฟิงอี้และทำสารพัดอย่างให้ทุกคนเชื่อว่าเจ้าคือหญิงไร้ญาติขาดมิตร แท้จริงเจ้าคือประมุขพรรคมาร...และมันเป้นดังที่ข้ากับหลวนคุนสงสัยไว้จริงๆ”
เขากล่าวก่อนหยิบกลีบดอกไม้
