นางตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วทั้งห้องโถงใหญ่และเอียงหน้าท้าทายก่อนล้วงหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา มันเป็นขวดยาขนาดเล็กสีขาวมุกเลื่อมพราย มี่อิงหรี่นัยน์ตาลงอย่างผู้กำชัย
“จะบอกให้นะว่าตอนนี้ท่านแม่ต้องหนึ่งในพิษร้ายแรงที่สุด นั่นก็คือยาที่สกัดจากพิษของงูสามชนิด จงอาง หางกระดิ่งและงูเห่า พิษชนิดนี้นจะไม่ทำให้ท่านตายทีเดียวแต่จะค่อย ๆ ซึบซาบเข้าสู่เส้นเลือดของท่านทีละน้อย มันเป็นพิษที่วิเศษสุดเพราะไร้สีและกลิ่น ข้าใส่มันลงในน้ำชาที่ท่านดื่มเมื่อครู่นี้อย่างไรเล่า”
“มี่อิง ...เสียแรงที่ข้าชุบเลี้ยงเจ้ามาแต่เล็ก เสียแรงที่ข้าให้ความเมตตาต่อชีวิตของเด็กที่ขาดพ่อและแม่เยี่ยงเจ้า มินึกเลยว่าคุณนั้นกลับกลายเป็นดาบที่คืนสนองข้า มินึกเลยว่าเจ้าจะทำได้แม้แต่ผู้มีพระคุณใหญ่หลวงต่อเจ้าเช่นนี้!”
“ท่านเลี้ยงข้าแต่มิเคยให้อะไรกับข้า! สิ่งที่ข้าอยากได้ท่านได้มอบมันให้กับคนที่ข้าเกลียดที่สุดอย่างฟาง
