ไป๋เจี้ยนร้องด้วยความตระหนกเมื่อเพ่ยหลินใช้วิชาด้ายสกัดวิญญาณเฮือกสุดท้ายดึงขวดยาถอนพิษจากมือไป๋เจี้ยนเหวี่ยงไปกระแทกกับพื้นแตกกระจาย มี่อิงผุดลุกจากบัลลังค์และเบิกตาค้างเพราะไม่คิดว่ามารดาบุญธรรมจะใจเด็ดยอมทำลายยาถอนพิษโดยไม่ยอมบอกที่ซ่อนคัมภีร์ ขณะนั้นเพ่ยหลินเองก็อ่อนล้าและลมหายใจแผ่วลงหากนางก็ยังยกยิ้มเยาะใส่หน้าบุตรบุญธรรมพลางชี้หน้ามี่อิง
“บอกแล้วอย่างไรว่าจุดอ่อนของเจ้าคือความไม่รอบคอบ เจ้าคิดวางยาข้าเพื่อให้ข้าบอกที่ซ่อนคัมภีร์ เจ้าฉลาดที่วางแผนมาอย่างดีแต่กลับโง่เง่าที่มิอาจเดาใจข้าได้ ข้ามิมีวันเปิดเผยสิ่งที่ข้ารู้แก่ผู้ไร้สัตย์เยี่ยงเจ้า นอกจากฟางซินแล้วคัมภีร์เล่มนั้นจะมิมีวันตกเป็นของผู้ใด และจงจำไว้ว่า...เจ้าจะต้องตายอย่างทรมานยิ่งกว่าข้านับหมื่นเท่า...ฮ่าๆๆๆๆ”
เพ่ยหลินลั่นเสียงหัวเราะอีกครั้งดังก้องกังวานก่อนกระอักเลือดด้วยการขับลมปราณสุดท้ายของตัวเองแล้วฟุบลงแน่นิ่งไปท่าม
