เหมยเหม่ยเงยหน้าขึ้นและยื่นมุกบุปผาสวรรค์ให้ประมุขพรรคมารรับไป นางสัมผัสมืออันเยียบเย็นของฟางซินที่รับไว้และกลืนมันลงคอ ใบหน้าของนางยังซีดเซียวนัก
“ท่านประมุข...เป็นอย่างไรบ้าง...ท่านประมุข...นั่นท่านจะไปไหน”
เหมยเหม่ยร้องถามเมื่อเห็นฟางซินเดินลิ่วออกไปตามช่องทางที่แสงสว่างสาดส่องเข้ามา นางรีบติดตามประมุขพรคมารที่เดินตัวปลิวราวกับสบายดีออกไปด้านนอกถ้ำธารแสงจันทร์และเห็นฟางซินหยุดยืนที่นั่นทันได้เห็นจิ้นเหอกระโดดขึ้นนั่งบนหลังม้า
แม่ทัพหนุ่มก้มลงมองตัวเองด้วยสีหน้าประหลาดใจ นับแต่หายจากการต้องพิษก็รู้สึกว่าร่างกายมีเรี่ยวแรงอย่างประหลาด และโดยปกติเขาไม่เคยกระโดดตัวปลิวหวิวเบาได้เช่นนี้ แต่ความคิดของเขาก็หยุดลงแค่นั้นก่อนหันกลับไปมองหญิงสาวเรือนร่างบอบบางใบหน้าสวยซึ้งที่เขาลืมนึกไปว่าจดจำนางได้ติดตามากกว่าซูฉีคู่หมายของเขาแต่ความเคียดแค้นบดบังความรู้สึกเหล่านั้นจนสิ้น ทั้งสองสบประสานสายต
