“อย่าคิดว่าการที่เจ้าช่วยชีวิตจะทำให้ข้าเลือนลืมความแค้นฝังใจ ครั้งนี้ถือว่าเราต่างมิมีสิ่งใดติดค้างกันเพราะที่ผ่านมาเจ้าลวงหลอกข้า แต่ครั้งหน้าหากพบกันอีกข้าจะมิมีวันปราณีเจ้า!”
จิ้นเหอทิ้งคำอาฆาตก่อนหันหลังให้หญิงสาวทั้งสองแล้วก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังช่องทางที่เห็นแสงสว่างสาดส่องเข้ามา เมื่อเขาไปแล้วเหมยเหม่ยจึงหันกลับมาพร้อมคุกเข่าลงเบื้องหน้าฟางซิน นางจับมือบอบบางซีดเซียวและเยียบเย็นนั้นไว้พลางหลั่งน้ำตา
“ท่านประมุข เห็นแล้วหรือไม่ว่า...ไม่ว่าท่านจะทำดีกับแม่ทัพหลวงแห่งราชสำนักผู้นั้นเยี่ยงไรเขาก็มิมีวันเห็นความดีของท่าน”
ฟางซินถอนใจเบา ๆ และกล่าวว่า “ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรเหมยเหม่ยว่าข้าไม่ปรารถนาจะสูญเสียเขา”
“นี่เป็นยิ่งกว่าความสูญเสีย เพราะท่านมิมีวันได้หัวใจของคนที่เกลียดชังท่าน ท่านได้สูญเสียเขาไปนับแต่วันที่เขารู้ว่าท่านเป็นใคร”
“เพราะข้าคือฟางซิน...ประมุขพรรคบุปผาสวรรค์...เช่นนั้
