หลังจากรับประทานอาหารเสร็จใบข้าวก็เก็บล้างทำความสะอาดจานชามช้อนในห้องครัว โดยให้ขุนศึกไปนั่งรอที่โซฟารับแขกกลางบ้าน แต่ใบข้าวก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆ คนที่เธอให้ไปนั่งรอที่โซฟากลับมายืนสวมกอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง
"อุ้ย! คุณพ่อปล่อยค่ะ หนูบอกให้ไปนั่งรอที่โซฟาไงคะ" ใบหน้าคมโน้มลงต่ำเกยคางบนลาดไหล่เล็ก มองดูหญิงสาวล้างจาน
"พ่อเหงาอยากอยู่ใกล้ๆ หนูมากกว่า" ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นรอยยิ้มไม่ให้หลุดออกมา แต่ใบหน้ากลับซับสีเรื่อขึ้นมาด้วยความเขินอาย หัวใจดวงน้อยสั่นไหวและฟูขึ้นจนคับอก
"เมื่อก่อนก็ไม่เห็นเหงา เห็นนั่งดูทีวีที่โซฟาคนเดียวได้"
"ก็นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว พ่อชอบกลิ่นตัวหนูจัง" มือหนาเกลี่ยผมยาวออกจากต้นคอขาวระหงไปไว้อีกทาง ฝังจมูกลงบนต้นคอนั้น ลากต่ำลงมายังลำคอระหงด้านข้าง ส่วนคนที่กำลังล้างจานก็เอียงคอให้ชายหนุ่มสัมผัสอย่างวาบหวามและลืมตัว
ขุนศึกจึ
