ใบข้าวนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาโดยไม่คิดจะตักเข้าปากแม้แต่คำเดียว ชะเง้อคอมองไปยังประตูบ้านที่ปิดสนิทและก็ต้องถอนหายใจออกมา นาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนังก็บอกเวลาเกือบยี่สิบเอ็ดนาฬิกาเข้าไปแล้ว ขุนศึกก็ยังไม่วี่แววว่าจะกลับมาแต่อย่างใด มีเพียงคำพูดก่อนออกจากบ้านว่า...
พ่อไปก่อนนะ....
จากนั้นก็ขับรถออกไปกับน้ำผึ้ง ทิ้งให้เธอมองตามหลังรถไปตาละห้อย สุดท้ายเธอก็ไม่ได้คุยกับเขาอยู่ดี อุตส่าห์เตรียมตัวมาอย่างดิบดี
เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ จนเข้าสู่เช้าวันใหม่ ทว่าใบข้าวยังคงนั่งอยู่หน้าจอเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสายตาที่คอยเหลือบดูเวลาที่อยู่มุมล่างด้านขวา หูก็คอยฟังเสียงรถยนต์ของขุนศึกตลอดเวลา แต่จนแล้วจนรอดขุนศึกก็ยังไม่กลับมา
"เย้! เสร็จสักที" คำว่าจบบริบูรณ์ในบรรทัดสุดท้าย ทำให้ใบข้าวหายใจหายคอโล่งขึ้นเป็นเท่าตัว นิ้วที่วางอยู่บนแป้นพิมพ์มานานหลายชั่วโมงหยุดลง สองมือยกขึ้นยื่นมาด้านหน้าบิดซ้ายบิดขวา
