“ขออภัย ข้าเซียวซีซวน เจ้าของเหลาอาหารหมานอี้” ชื่อช่างสมกับคนจริงๆ สง่างามและชาญฉลาดลู่จื้อนึกในใจ
“คารวะคุณชายเซียว ข้าน้อยจางลู่เพ่ย นางสาวข้าน้อยจางลู่จื้อขอรับ”
“ผักที่ท่านได้ลองทานเป็นบ้านข้าน้อยปลูกเองขอรับ ไม่ทราบว่าเหลาอาหารหมานอี้รับซื้อหรือไม่ขอรับ”
เซียวซีซวนพิจารณาสองพี่น้อง เขาเคยได้ยินเรื่องผักวิญญาณมาจากท่านอาจารย์ของตนแต่ไม่คิดว่าในเมืองเล็กที่ห่างจากเมืองหลวงนับพันลี้จะมีผักวิญญาณโผล่ออกมา
“ข้ารับซื้อ พวกเจ้ามีเยอะหรือไม่”
“ขึ้นอยู่กับราคาที่ท่านเสนอให้เจ้าค่ะ” ตั้งแต่ต้นลู่จื้อไม่ได้พูดเลยนางเพียงรับฟังพี่ชายเจรจาเท่านั้น
เซียวซีซวนมองลู่จื้อ แม่นางน้อยคนนี้น่าสนใจ เพียงเอ่ยปากทางเขาก็ไม่สามารถบิดพลิ้วได้เลย
“ข้ารับซื้อทั้งหมด แม่นางเสนอราคามาได้เลย”
“ข้าบอกตามตรงว่าพวกข้าไม่รู้จะขายราคาเท่าใด หากคุณชายให้ราคาที่ข้าพอใจผักบ้านข้าทั้งหมดจะส่งให้ท่านที่เดียว”
ลู่เ
