เวลาภายในมิติเพิ่งจะผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ลู่จื้อนางยังคงนอนหลับสนิท ตอนที่โจวหรงเฉิงแอบย่องเข้ามานางยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
เขาถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วขึ้นไปนอนกอดนางบนเตียง
“อื้อ...” ลู่จื้อที่ถูกรบกวนก็ร้องประท้วงออกมา
“จื้อเออร์ ข้ากลับมาแล้ว” เขาดึงนางให้พลิกหันกลับมาทางเขา
“อืม...เมาหรือไม่ หากเมาไปแช่น้ำในสระบัวก่อนจะได้ดีขึ้น” นางตัวที่แช่มาแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นไม่น้อย
“ข้าเดินไม่ไหว” เขาซุกใบหน้าลงกับซอกคอขาวของนาง
“ให้ข้าพาไปหรือไม่”
“ไม่ ข้าอยากจะนอนกอดเจ้าแล้ว” เขาดึงรั้งนางเข้ามากอดไว้แน่น
“เช่นนั้นก็นอนให้มันดีๆ” นางดันตัวเขาออกอย่างหงุดหงิด
“จื้อเออร์...” เขาเอ่ยเรียกนางเสียงเบา
“มีอันใด” ลู่จื้อขยับคออย่างไม่สบายตัว เมื่อถูกลมหายใจร้องของโจวหรงเฉิงเป่ารดอยู่ที่ต้นคอของนาง
“วันนี้อาซวนเข้าหอ”
“แล้วอย่างไร” นางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก็วันนี้เป็นวันแต่งงาน
