@1 สัปดาห์ต่อมา
แสงแดดยามบ่ายคล้อยลอดผ่านเรือนยอดไม้เหนือศีรษะ ฉันนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้คณะ เงาของใบไม้พลิ้วไหวตามแรงลมพัดเบาๆ แต่ในใจฉันกลับปั่นป่วนและหนักอึ้งเกินจะทนไหว... หนึ่งสัปดาห์แล้วที่ฉันกับพี่พายุไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เจอกันเลยแม้แต่เงา หรือแม้กระทั่งบังเอิญเดินสวนกันสักครั้งก็ไม่มี หัวใจของฉันมันร้าวแปลบทุกครั้งที่คิดถึงเขา ยิ่งช่วงเช้าๆ ที่เคยมีข้อความ ‘ตื่นรึยัง’ หรือ ‘กินข้าวหรือยัง’ เข้ามาในโทรศัพท์ ตอนนี้มันกลับเงียบสนิท…เหมือนอีกฝ่ายหายไปจากโลกของฉันโดยสมบูรณ์ ครั้งนี้เขาคงจะโกรธฉันมากจริงๆ ถึงได้ตัดฉันออกไปจากวันของเขาอย่างเด็ดขาดแบบนั้น ความรู้สึกผิดมันกัดกินใจฉันจนแทบกลืนไม่ลง คนผิดมันคือฉัน…ฉันเองที่พูดไม่ดีออกไป ทั้งที่เขารักและห่วงใยฉันมากแท้ๆ แต่ฉันกลับปัดทิ้งทุกอย่างด้วยคำพูดโง่ๆ ที่หลุดออกไปโดยไม่ทันคิด
“ไง...มานั่งทำหน้าเศร้าเป็นนางเอกเอ็มวีอะ
