น้องที่แปลว่า 'เมีย'

ปาตี้สายรหัส

@ผับ K 🍻

"...แค่มาปาตี้สายรหัส ต้องแต่งเต็มเบอร์นี้เลยเหรอมุก"

ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงลังเล พลางยืนจ้องเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเต็มตัว ใจมันเต้นแปลก ๆ กับภาพที่เห็นตรงหน้า...เดรสสายเดี่ยวรัดรูปสั้นเหนือเข่า ผ่าสูงด้านข้าง เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนที่ฉันเองยังไม่ชินจะเปิดเผยขนาดนี้ หน้าอกที่ถูกดันให้อวบอิ่มแน่นขึ้นมาจนรู้สึกได้ว่าทุกสายตาคงจะไม่พลาดเหลือบมองแน่ ๆ

"ต้องเบอร์นี้ดิ....จะปลุกเสือ เหยื่อต้องเด็ดนะคะ....มึงจะมาใส่เสื้อยืนกางเกงยีนไม่ได้..."

มุกดาเงยหน้าจากการเติมลิปกลอส พลางหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเธอกวาดมองร่างฉันจากบนลงล่างแล้วพยักหน้าชื่นชม แววตาคู่นั้นเปล่งประกายความมั่นใจอย่างไม่รู้สึกผิดใด ๆ ทั้งสิ้น

"แต่กูว่ามันโป้ไปไหม...."

ฉันหันมามองเพื่อนอีกสองคนด้วยสายตาวิงวอนในใจ เหมือนต้องการความเห็นใจแม้เพียงน้อยนิด

"มึงแต่งแบบนี้โคตรเซ็กซี่เลยวะพระแพง...ขนาดกูเป็นผู้หญิงกูยังหลง แล้วพวกผู้ชายจะไปเหลืออะไร"

โมบายหรี่ตามองฉันพร้อมส่งเสียงหวีดเบา ๆ ก่อนจะเดินวนมาด้านหลัง ยกมือจัดสายเดรสที่ไหลตกบนไหล่ฉันให้เข้าที่อีกครั้ง เธออมยิ้ม กัดปากเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น ท่าทางแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกทั้งเขินและประหม่าไปพร้อมกัน

"แต่ว่า..."

ฉันยังพยายามจะค้าน ความไม่สบายใจยังคงก่อตัวในอก สองมือกุมชายกระโปรงแน่น พยายามจะดึงให้มันยาวขึ้นแต่ก็เปล่าประโยชน์

"เออน่า...สมัยนี้ใครๆเขาก็แต่งแบบนี้กันทั้งนั้น....มึงจะคิดอะไรมากมาย ไม่ได้แก้ผ้าเดินสักหน่อย..."

มุกดาส่ายหน้าเบา ๆ พลางยกคิ้วใส่ฉันเหมือนจะบอกว่า อย่าคิดมากนักเลย เธอหยิบขวดน้ำหอมจากโต๊ะ แตะเบา ๆ ที่ซอกคอฉัน กลิ่นหอมหวานลอยฟุ้งออกมาทันที

"เห้อ !"

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมายาว ๆ กลืนความไม่มั่นใจทั้งหมดกลับลงคอ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยแต่งตัวแบบนี้...แต่ทุกครั้งมันต้องมีเหตุผล หรืออยู่ในที่ที่ใช่ ไม่ใช่มาปาร์ตี้รวมสายรหัสแบบนี้ ทั้งพี่รหัสของฉัน พี่รหัสของมุกดา แล้วก็พี่รหัสของโมบาย รวมแล้วเป็นสิบคน คนน้อยซะที่ไหนล่ะ แวกหน้าแวกหลังแบบนี้ ฉันกลัวว่าพี่ ๆ จะมองฉันไม่ดี...จะคิดว่าฉันจงใจอ่อยหรือเปล่า

"รีบเข้าไปกันเถอะ..พี่น้ำมนต์โทรมาตามล่ะ..."

โมบายพูดพลางหันไปดูหน้าจอมือถือที่ยังสว่างขึ้นจากสายที่เพิ่งวางไป แล้วรีบดึงแขนฉันกับมุกดาเบา ๆ ให้ก้าวออกจากห้องไปด้วยกัน

เสียงดนตรีจากโซนปาร์ตี้ดังแว่วมาไกล ๆ แสงไฟหลากสีสาดวูบวาบทะลุผ่านม่านบาง ๆ ของโซนจัดงาน ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามรวบรวมความกล้า...ในคืนนี้ ฉันต้องก้าวขาเดินเข้าไปด้วยตัวเอง พร้อมกับใจที่เต้นแรงจนกลัวว่าใครจะได้ยิน

@โซน A

เสียงเพลงจังหวะสนุกๆ ดังสะท้อนออกมาจากโซนปาร์ตี้ที่ถูกจัดไว้อย่างอลังการ แสงไฟวิบวับหลากสีเคลื่อนไหวไปตามจังหวะบีตของดนตรี ภายในเต็มไปด้วยกลุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องที่จับกลุ่มพูดคุย หัวเราะ และดื่มกินกันอย่างเป็นกันเอง

"สวัสดีค่ะพี่ๆ..ขอโทษนะคะที่มาสาย พอดีพวกหนูหลงทางเลยทำให้มาถึงช้ากว่าเวลา.. : มุกดา"

เสียงหวานของมุกดาดังขึ้นอย่างมั่นใจ เธอส่งยิ้มไหว้ทักทายด้วยท่าทางเป็นมิตร ขณะที่ฉันยืนข้างเธออย่างเก้ๆ กังๆ มือยกขึ้นแตะแขนเสื้อเบาๆ อย่างประหม่า

"เอ่อ..ขะ..ครับ..."

สายตาหลายคู่หันมาจับจ้อง และหนึ่งในนั้นคือพี่เฟิร์ส...ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนจะจ้องนิ่งเหมือนโดนสะกด ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นจุดศูนย์กลางในห้องทั้งห้อง ร้อนวูบวาบตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงใบหู ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหน

"ไอ้เฟิร์สมึงกะจะจ้องน้องจนน้องท้องเลยรึไงวะ ตาไม่กะพริบเลยนะมึงอ่ะ : เสียงพี่โรมเอ่ยแซวพี่เฟิร์สก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมายกใหญ่..."

เสียงหัวเราะรอบโต๊ะดังขึ้นพร้อมกับบรรยากาศที่คลี่คลายเป็นกันเอง พี่เฟิร์สสะดุ้งน้อยๆ ยกมือเกาท้ายทอยกลบเกลื่อนความเขิน หน้าแดงแจ๋จนฉันอดหลบสายตาเขาไม่ได้

"กะ..กูแค่ไม่เคยเห็นน้องในลุคนี้ เลยมองเพลินไปหน่อย... : เฟิร์ส"

น้ำเสียงเขาอ้อมแอ้ม แต่แววตายังคงหยุดอยู่ที่ฉันอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก

"เพลินจนตาค้างขนาดนี้ ไม่หน่อยแล้วมั้ง : พี่อาร์มลุงรหัสของโมบาย"

"วันนี้น้องพระแพงสวยมากเลยนะจ๊ะ....ดูสิหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จ้องกันตาเป็นมันเชียว : พี่น้ำมนต์ พี่รหัสของมุกดาเอ่ยขึ้น"

ฉันยิ้มเก้อๆ พลางยกมือไหว้ทักทายพี่ๆ แต่ขาก็ยังรู้สึกแข็งๆ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกกับปฏิกิริยาที่ได้รับ

"นั่งก่อนดีกว่า อยากทานอะไรสั่งเต็มที่เลยนะ เดี๋ยวคืนนี้พวกพี่เลี้ยงเอง : พี่นาวารุ่นพี่สายรหัสของฉันเอง"

"ขอบคุณนะคะ..."

ฉันส่งยิ้มบางๆ แววตารู้สึกอบอุ่นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดใจดีจากพี่นาวา พวกพี่ๆ กลุ่มนี้ช่างน่ารักและเป็นกันเองเกินคาดจนฉันเริ่มคลายกังวล ภายในใจอดคิดไม่ได้ว่าโชคดีแค่ไหนที่ได้อยู่ในสายรหัสนี้

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น โต๊ะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงแก้วชนกัน มุกดายื่นหน้าเข้ามาสะกิดแขนฉันเบาๆ พลางกระซิบเบาๆ

"มีอะไร..เรียกกูออกมาเพื่อ ??"

"เอ้า...มึงลืมไปแล้วเหรอวันนี้เราจะมาพิสูจน์ความรู้สึกของพี่พายุกันไง.."

ฉันถอนหายใจเบาๆ ขมวดคิ้วด้วยความไม่แน่ใจ ก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด

"เห่อะ..!..แล้วไหนละพี่พายุของมึง กูยังไม่เห็นเลย..เขาคงไม่มาล่ะมั้ง.."

"มาดิ...กูสืบมาแล้ว ยังไงวันนี้พี่ๆเขาก็มา..แต่กูว่าพี่ๆเขาคงไม่อยู่แถวนี้หรอก คงจะอยู่โซนวีไอพีที่ไหนสักแห่ง...มึงอย่าลืมว่าพี่ดีเทลเป็นเจ้าของผับ และอีกอย่างว่าที่ผัวในอนาคตของมึงก็เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของผับนี้ด้วย..เขาคงไม่ลงมานั่งรวมกับกลุ่มลูกค้าหรอก"

ฉันเบิกตานิดๆ กับคำพูดของมุกดา พลางขมวดคิ้วอีกครั้งอย่างไม่พอใจนัก

"ผัวเผออะไร..มึงก็พูดไปเรื่อย..ถึงกูจะชอบพี่เขา แต่กูไม่เคยคิดที่จะเอาตัวเขาแลกหรอกนะ พูดแบบนี้เดี๋ยวใครมาได้ยิน เขาจะหาว่ากูแรด จ้องแต่จะจับผู้ชาย..กูเสียหายนะมึง.."

มุกดาหัวเราะพรืดออกมาอย่างไม่แคร์แววตาเอาเรื่องของฉัน

"กูแค่ล้อเล่นนี่มึงคิดอะไรจริงจังขนาดวะ....ใครจะยอมให้มึงมีผัวก่อนกูกันละ"

"เห่อะ..!..กูพึ่งจะรู้ว่ากูมีเพื่อนแรดขนาดนี้....."

"........."

ฉันกลอกตาเบาๆ ขณะที่มุกดาเดินนำพาฉันไปยังมุมหน้าเวที เสียงเบสกระแทกแรงจนรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของพื้น เท้าฉันหยุดลงตรงตำแหน่งที่คิดว่าโดดเด่นที่สุด

"พระแพง..กูเจอเป้าหมายแล้ว..."

"อยู่ไหนวะ.."

"ชั้นสอง ฝั่งซ้ายมือ...."

ฉันเงยหน้าตามองตามที่เพื่อนบอก และก็เจอ...พี่พายุยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ แววตาเขากำลังสังเกตผู้คนเบื้องล่าง

"..อืม..เห็นแล้ว...แล้วกูต้องทำไง..."

"มึงโยกตามจังหวะเพลง สวยๆอย่างมึงแค่โยกเบาๆก็เรียกหนุ่มๆให้วิ่งเข้าหากันเป็นสิบได้แล้ว" ฉันเบือนหน้ามองเพื่อนอย่างไม่มั่นใจนัก

"ทำไมกูต้องทำแบบนั้น"

"เอ้า...ก็ถ้าพี่พายุเห็นว่ามีหนุ่มๆมารายล้อมมึง...ถ้าเขาชอบมึงเขาต้องไม่อยู่เฉยแน่..."

"แต่กูไม่กล้า..กูกลัวไอ้พวกมือไวมันจะลวนลาม.."

"เออน่า..กูจะช่วยกันให้มึงเอง ..มึงไม่ต้องห่วง"

ฉันสูดลมหายใจลึกๆ พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะเริ่มโยกตัวไปตามจังหวะเพลงช้าๆ มือยกขึ้นเล็กน้อยเคลื่อนไหวอย่างมีจังหวะ แววตาฉันพยายามควบคุมไม่ให้ไหวหวั่น แม้จะรู้ว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่ เหมือนที่มุกดาบอกจริงๆ หนุ่มๆ เริ่มทยอยเข้ามาล้อมรอบ บางคนเต้นใกล้ๆ บ้างเข้ามายื่นแก้วให้ชน บ้างก็เข้ามาถามชื่อ ขอเบอร์ ขอไลน์ แต่ฉันเพียงยิ้มตอบและส่ายหน้าเบาๆ ปฏิเสธอย่างสุภาพ ในใจไม่ได้อยากได้ใครสักคนหรอก...แค่หวังให้คนบนชั้นสอง...รู้สึกอะไรสักอย่างก็เท่านั้นเอง

@ชั้น 2 ห้องวีไอพี

เสียงดนตรีกระหึ่มทั่วทั้งผับ แสงไฟหลากสีสาดส่องตัดผ่านฝูงคนที่ขยับโยกตัวตามจังหวะ ด้านในคลาคล่ำไปด้วยกลุ่มคนที่เต็มไปด้วยความกระหาย ทั้งแอลกอฮอล์และเร้าใจจากร่างกายเพศตรงข้าม

"ไอ้ดีเทล มึงดูผู้หญิงคนนั้น กูรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน" ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาลากผ่านฝูงชนอย่างร้อนรน

"คนไหนวะ"

"ก็คนที่เต้นอยู่หน้าเวที มีผู้ชายล้อมรอบอยู่นั่นไง ชุดเดรสสีดำอ่ะ"

เสียงเบสยังคงดังกระแทกพื้น ไฟแฟลชกระพริบไล่ตามจังหวะ ในขณะที่ผมเหลือบตามองไปยังเวทีนั้น...

".....เชี้ย !!!! นั่นมันน้องพระแพงนี่หว่า..แม่ง..โคตรเด็ด...."

ผมแทบกัดฟันกรอด ร่างกายตึงเครียดในทันที มือที่กำแก้วอยู่แน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"ใช่ไหม ?? กูว่าแล้วดูหน้าคุ้นๆ แต่งตัวแบบนี้แล้วแม่ง โคตรน่ากินเลยวะ..."

ใจผมเต้นแรงเหมือนกำลังจะระเบิด หายใจเริ่มติดขัด ราวกับอากาศในผับนั้นเริ่มจะไม่พอใช้ ผมหันไปมองตามคนที่พวกมันกำลังพูดถึง...แล้วก็เหมือนถูกตบหน้าเข้าเต็มแรง ทันทีที่เห็นผมโคตรจะโมโห...ชุดที่ยัยตัวแสบใส่มาแม่ง...ยั่วไปทั้งผับ ชุดเดรสสั้นจิ๋ว แวกหน้าแวกหลัง จนแทบจะมองเห็นทุกอย่าง...ร่างเล็กของเธอกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลง รอยยิ้มโปรยเสน่ห์บนใบหน้าสวยนั่นทำให้ใครต่อใครต่างจับจ้องอย่างหิวกระหาย ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเหมือนกับเป็นบทเชิญชวน เปิดช่องให้พวกผู้ชายได้เข้ามาตีสนิท ผมจ้องอยู่นาน ใจเต้นแรง สายตาเต็มไปด้วยความหึงหวง และโกรธเกรี้ยว

"ไอ้ยุ ... นั่นเด็กของมึงไม่ใช่เหรอ .."

"เด็กพ่อง ! มึงดิ..กูกับยัยนั่น ไม่ได้เป็นอะไรกัน"

ผมหันหน้าหนี พยายามทำเสียงเย็น แต่กลั้นโทสะไว้ไม่อยู่

"กูรู้....แต่มึงชอบเธอไม่ใช่เหรอ...เลิกปากแข็งสักที มึงจะปล่อยให้คนที่มึงชอบถูกหมาคาบไปแดกก่อนรึไง...มึงเห็นไหม...ไอ้หน้าหล่อคนนั้นมันกำลังจะลากเด็กมึงไปแล้วนั่น" คำพูดของอคินเหมือนตบสติผมให้หลุดจากเปลือกปากแข็งที่สร้างขึ้น

"เห้ย! มันกอดน้องด้วย...กูว่ากูลงไป..." ยังไม่ทันที่ดีเทลจะพูดจบ ผมลุกพรวดขึ้นมาทันที เก้าอี้แทบกระเด็น ใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ

"เชี้ยเอ่ย !!!!!! (ปั้ก !!)"

ผมวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะอย่างแรง เสียงกระทบของแก้วทำให้คนรอบข้างหันมอง ก่อนที่ผมจะก้าวเท้าเดินลงไปหายัยตัวแสบ หัวใจเต้นรัว อารมณ์เดือดพล่านจนไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป บนฟลอร์ เต็มไปด้วยกลุ่มคนกำลังเต้นอย่างไร้ยางอาย ยัยตัวแสบเองก็กำลังพยายามผลักมือชายแปลกหน้าที่จับเอวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

"ปล่อยฉันนะ..."

"ให้พี่เต้นเป็นเพื่อนดีกว่านะน้อง.."

"อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย...."

ฉันหันซ้ายหันขวา มองหาคนช่วย น้ำเสียงสั่น ๆ บ่งบอกถึงความหวาดกลัว ริมฝีปากเม้มแน่น ในดวงตาสั่นระริก มองหามุกดา คนที่บอกจะคอยกันท่าให้ แต่ดูตอนนี้สิ ตัวมันเองก็แทบจะขยับไปไหนไม่ได้ โดนกักตัวไว้เหมือนกัน ฉันไม่น่าเชื่อมันเลย แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ ไอ้หมอนี่ก็หน้ามึนเกิน ขนาดฉันทั้งด่าทั้งไล่ยังไม่ยอมไปอีก พยายามจะถอยห่าง แต่หมอนั่นกลับพยายามจะโอบเอวฉัน บอกให้ปล่อยก็ไม่ยอมปล่อย ก่อนจะมีมือหนาของใครบางคนมาคว้าลำตัวของฉันให้เข้าหาลำตัวของเขา...

"หมับ !!!!!!!!"

"เอามือสกปรกของมึงออกจากคนของกูเดี๋ยวนี่ !" น้ำเสียงเย็นจัด เหมือนมีดปลายแหลมเฉือนกลางอากาศ

"พะ..พี่พายุ..." ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ใบหน้าเขาเรียบเฉยแต่แววตานั้น...ราวกับพายุที่พร้อมถล่มได้ทุกเมื่อ

"มึงเป็นใคร แล้วมาเสือกอะไรด้วย"

"กูเป็นใคร..จำเป็นต้องตอบคำถามมึงเหรอ..ถ้าไม่อยากเจ็บตัว..ถอยให้ห่างจากคนของกู..." เขาก้าวเข้าใกล้ช้า ๆ ด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง แต่แฝงพลังคุกคามจนอีกฝ่ายต้องชะงัก

"ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอก"

"นี่คือคำสั่ง..ไม่ใช่คำบอก หรือคำเตือน...มึงคงไม่อยากไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลหรอกมั้ง.."

ลูกน้องของเขาเดินเข้ามา สายตานิ่งขรึม ปืนพกเหน็บอยู่ข้างเอว โชว์แค่พอให้เห็น ไอ้ผู้ชายหน้ามึนถึงกับรีบถอยหลังกลับไปทันที

"ดื้อนักใช่ไหมเราอ่ะ...ใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวแบบนี้มาเที่ยวผับ" น้ำเสียงดุกร้าว ฉันสะดุ้งนิด ๆ ก้มหน้าหนี

"ถ้าไม่ให้ใส่มาเที่ยวผับ แล้วจะให้หนูใส่ไปวัดรึไงคะ..."

"ยังจะมาเถียงอีก....พูดอะไรหัดฟังกันบ้าง....เธอไม่เห็นสายตาของผู้ชายพวกนั้นรึไง...มันจ้องจะจับเธอกลืนลงท้องกันอยู่แล้ว ยืนให้มันจีบอยู่ได้"

"ทำไมคะ...หนูโสด..ผู้ชายมาจีบก็ไม่เห็นจะแปลก....แล้วอีกอย่างพี่กับหนูเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมหนูต้องเชื่อฟังพี่ด้วย"

คำพูดนั้นเหมือนแทงตรงเข้าใจเขา ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วแน่น ก่อนที่เขาจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความหมาย

"ถ้าโสดแล้วจะดื้อจะซนขนาดนี้ ต่อไปก็ไม่ต้องโสดแล้ว....."

"ไม่โสดได้ไง ก็หนูไม่มีแฟน"

"..ถ้าแฟนมันหายาก ฉันจะเสียสละยอมเป็นให้ก็ได้ ถือว่าสงสารเด็กน้อยตาดำๆอย่างเธอ"

"อะไรนะคะ..!!!! นี่พี่ขอหนูเป็นแฟนเหรอ"

"นับตั้งแต่ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉัน...ต่อไปต้องเชื่อฟังฉัน ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามแต่งตัวแบบนี้อีก..ถ้าพูดไม่ฟังฉันจะลงโทษเธอสถานหนัก..."

"ดะ..เดี๋ยวนะ.."

ยังไม่ทันฉันจะพูดอะไรต่อ เขาก็จับแขนฉันแน่น ก่อนดึงให้เดินตามเขาขึ้นบันไดไปยังห้องวีไอพีชั้นสอง สายตาหลายคู่มองตาม แต่ไม่มีใครกล้าขัดขืน ในใจฉันกำลังสับสน...นี่ตกลงเขาขอฉันเป็นแฟน หรือบังคับกันแน่... แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว...ผู้ชายคนนี้...ก็คงตกหลุมพรางของฉันเต็ม ๆ แล้วล่ะ