@ > คอนโดพายุ
ฉันเดินตามพี่พายุเข้ามาในห้องเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้งเต็มไปด้วยความน้อยใจ บรรยากาศในห้องที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นเย็นชาวูบวาบ ราวกับมีพายุเงียบพัดผ่าน ทั้งแสงไฟเหนือเพดานที่ส่องลงมาก็ยังดูหม่น ๆ ลงไปถนัดตา เขาไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะหันมามองฉันสักแวบ ทั้งที่ตอนเช้ายังยิ้มหวานส่งสายตาระริกระรี้อยู่เลยแท้ ๆ แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"พี่พายุ...."
ฉันเรียกเสียงเบา ยังเฝ้ารอว่าเขาจะตอบรับ แต่เขากลับเดินต่อไป ไม่สนใจเสียงที่เปล่งออกมาจากฉันเลย
"พี่พายุ...!"
ฉันเรียกอีกครั้ง คราวนี้เพิ่มน้ำหนักเสียงเข้าไปเล็กน้อย ความน้อยใจเริ่มค่อย ๆ แทรกซึมขึ้นมาเต็มอก
เขาไม่ยอมหันกลับมา นั่นยิ่งตอกย้ำความรู้สึกว่า เขากำลังโกรธฉันอยู่แน่ ๆ ฉันยืนชะงักอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นถี่อย่างไม่เข้าใจ
"พี่พายุ ไม่ได้ยินที่หนูเรียกเหรอ ?"
"ได้ยิน"
เสียงตอบกลับมาสั้น ๆ ราบเรียบ เย็นชาและไร้อารม
