น้องที่แปลว่า 'เมีย'

บังคับให้เลือก

"อ้าว ! น้องพระแพง พี่กำลังถามหาอยู่พอดี : อคินกล่าวทักทายคนตัวเล็กที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้ามาหาคนตัวสูง

"ถามหาหนูเหรอคะ..ไม่เจอกันนานคิดถึงอ่ะดิ..

"...หึ...ใครจะคิดถึงเด็กน้อยอย่างเธอ..

"ไม่คิดถึงก็ไม่เป็นไร แต่หนูอยากให้พี่รู้เอา ไว้..ว่าหนูคิดถึงพี่ตลอดเวลาเลยนะ

"หู้ยยยย.....แซวแรงขนาดนี้ เพื่อนพี่มันก็เขินแย่สิครับ : อคิน

"เขินเชี้ยอะไร...คำพูดพวกนี้กูได้ยินจนชินหูไปแล้ว

"ก็มันไม่เหมือนกันนี่หว่า...สาวๆพวกนั้นไม่ได้มีอิทธิพลต่อหัวใจมึง ต่อให้พูดจนปากจะฉีกถึงหูมึงก็ไม่สนใจหรอก... : อคิน

"ฮั่นแน่....แปลว่าหนูมีอิทธิพลต่อหัวใจพี่แล้วใช่ไหม หวั่นไหวกับหนูแล้วสิ..

"..ปั้ก ! อ๊ะ ! : พายุใช้นิ้วมือดีดหน้าผากคนตัวเล็ก....

"อะไรของพี่เนี้ย....

"เธอฝันอยู่หรือไง...

"พี่นี่นะ..ชอบใช้ความรุนแรงกับหนูอยู่เรื่อย... : พระแพงใช้มือเล็กลูบบริเวณที่คนเป็นพี่ดีดหน้าผากเธอเมื่อครู่..ก่อนจะทำหน้ายู่ใส่เขา..

"มึงก็ไปทำน้องมัน...เดี๋ยวนี้พัฒนาขึ้นนะ รู้จักถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิง : อคิน

"ดีดหน้าผาก..นี่เรียกว่าถูกเนื้อต้องตัวแล้วเหรอคะ...นี่มันแกล้งกันชัดๆ

"555 น้องพระแพงรู้ไหม เห็นมันนิ่งๆทรงแบดแบบนี้ ไอ้พายุมันไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิง อย่าว่าแต่ดีดหน้าผากเลย แค่คุยในระยะ 200 เมตร มันยังไม่คุยเลย : อคิน

"จริงเหรอคะ... : ฉันอมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของพี่อคิน ถ้าเป็นแบบนั้นก็ถือว่าคะแนนฉันนำทุกคนไปแล้ว ถือว่าคุ้มค่ากับการเจียดเวลาพักทั้งหมดมาเตาะพี่เขาแล้ว

"พูดมาก !

"ตัวเล็ก..พี่ว่าเรากลับกันเถอะครับ อาจารย์วารุณีไลน์มาตามแล้ว.. : เสียงของรุ่นพี่สุดหล่อเอ่ยขึ้น ก่อนที่ฉันจะหันไปมอง ถามว่ารู้สึกอะไรไหมที่พี่เฟิร์สเรียกฉันแบบนั้น ตอบเลยว่าไม่ เพราะตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เขาก็เรียกฉันแบบนี้มาโดยตลอด..แรกๆมันฟังดูตงิดๆ แต่พอเขาเรียกบ่อยๆ กลายเป็นว่าฉันเริ่มจะชินหูไปแล้ว..

"หึ..ตัวเล็กงั้นเหรอ....เล็กตายล่ะ.. : เสียงพี่พายุดังขึ้นก่อนที่พี่เขาจะส่งสายตาดุดันไปยังพี่เฟิร์ส

"ไปกันเถอะครับ..ไปช้าเดี๋ยวอาจารย์ให้เลิกดึก... : พี่เฟิร์ส

"เออ...งั้นหนูขอตัวกลับไปซ้อมก่อนนะคะ ไว้วันหลังจะมาใหม่ คิดถึงนะคะ

ฉันยิ้มให้พี่พายุก่อนจะเดินตามพี่เฟิร์สกลับคณะของตัวเอง...

@พายุ

"เชี้ยเอ่ย !!

ผมสบถออกมาด้วยคำหยาบ เมื่อยัยเด็กพระแพงเดินตามหลังไอ้เฟิร์ส แฟนเก่าของดาวเหนือ เพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มของผม ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด..จะมาหาผมทั้งทีจำเป็นต้องลากมันมาด้วยไหม...จะไม่อะไรเลย ถ้าไอ้เฟิร์สมันไม่ส่งสายตาที่แสดงออกมาว่าสนใจยัยนั่น..แถมยัยตัวแสบยังไม่รู้ตัวอีก...คนอย่างไอ้เฟิร์สมันเคยตามใครซะที่ไหน..ถ้าไม่ใช่เพราะสนใจเธอ...ผู้ชายด้วยกันแค่มองแวบเดียวก็ดูออกแล้ว...

"เป็นไร..หน้ายุ่งเชียว... : อคิน

"เปล่า..

"มึงรู้ตัวป่ะ....ว่ามึงโคตรจะปากแข็ง...กูชักจะเห็นด้วยกับไอ้ดีเทลแล้ววะ.. : อคิน

"เห็นด้วยเรื่อง ???

"ก็ที่มันบอก...อาการมึงออกยังบอกไม่สนใจเขาอีก...กูเห็นนะ..สายตามึงแทบจะพุ้งใส่ไอ้เฟิร์สมันอยู่แล้ว : อคิน

"ไร้สาระ....

"แล้วนี่ตกลงน้องไปซ้อมอะไรวะ..ทำไมต้องตัวติดกันกับไอ้เฟิร์สแบบนั้นด้วย ขนาดมาเตาะมึง มันยังตามตูดน้องมาเลย : อคิน

"ซ้อมแข่งการออกแบบโปรแกรมกราฟิก...

"มึงรู้ได้ไง ??

: อคินจ้องมองมายังผมอย่างคนที่กำลังจ้องจะจับผิด พ่อผมเป็นเจ้าของมหาลัยแถมยังเป็นอธิบการบดีของวิทยาลัยแห่งนี้ การที่จะสืบข้อมูลใครสักคนในมหาลัยของตัวเอง มันไม่ใช่เรื่องยาก ง่ายซะยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากซะอีก....แต่ผมไม่ได้ตอบมันหรอกครับ ปล่อยให้มันสงสัยอยู่แบบนั้น ไอ้ปากผมมันก็ไว..เผลอพูดออกไปจนมันจับสังเกตได้ ปกติผมไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องของใคร แต่กับยัยเด็กพระแพงนั่น ผมเห็นว่าเธอหายหน้าไปหลายวัน มารู้ว่าเธอได้รับคัดเลือกให้เป็นตัวแทนไปแข่งขันก็ตอนเห็นใบสมัครที่อาจารย์ส่งมาให้พ่อผมลงนามรับรองนั่นแหละ

"ถามไม่ตอบ...แม่ง...สงสัยพายุทอร์นาโดอย่างมึงจะอ่อนกำลังให้กับสาวน้อยจิ้มลิ้มอย่างพระแพงซะแล้ว.. : อคินยิ้มน้อยออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่ปฏิเสธเขา

@19.00 น. >> มหาวิทยาลัย

"โอ้ย...เหนื่อยจะแย่....เห้อ ! เมื่อไหร่จะผ่านช่วงนี้ไปได้เนี้ย..

พระแพงทั้งบ่นทั้งทำหน้างิกหน้างอ ก่อนจะเดินออกจากห้องคอมพิวเตอร์ที่เป็นห้องฝึกซ้อมการแข่งขัน โดยมีเฟิร์สเดินตามออกมาพร้อมกับหัวเราะให้กับคนตัวเล็กของเขา...

"ขี้บ่นเหมือนกันนะเรา....

"ก็มันเหนื่อยนิคะ...อาจารย์ฝึกโหดเกินไปแล้ว...กะจะคว้าแชมป์โลกเลยมั้งนั่น..

"5555 : เฟิร์สหัวเราะออกมากับท่าทีของพระแพง ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเอ็นดู สบายใจทุกครั้งที่อยู่กับรุ่นน้องสาวสวยคนนี้

"แล้วเรากลับยังไง...พักแถวไหน..ให้พี่ไปส่งไหม...

"ได้เหรอคะ...จะไม่เป็นการรบกวนพี่เฟิร์สเกินไปใช่ไหม..

"ได้ครับ..พี่เต็มใจมาก

"หนูพักคอนโดค่ะ..อยู่รามอินทราซอยแปด..

"ใกล้ๆกันเลย...พี่ก็อยู่แถวนั้นพอดี..

"จริงเหรอคะ....ดีจังเผื่อวันไหนเลิกค่ำจะได้ขออาศัยรถพี่เฟิร์สกลับซะเลย..

"จะกลับด้วยกันทุกวันก็ได้นะครับ..

"ใจดีกับหนูตลอดเลยนะคะ

ฉันยิ้มให้พี่เฟิร์สก่อนจะเดินตามหลังพี่เขาไป...ในขณะเดียวกัน..สายตาของฉันบังเอิญมองไปเห็นพี่พายุกำลังยืนกอดอกหัวไล่พิงต้นเสาอยู่หน้าคณะ นี่เขามาคณะบริหารงั้นเหรอ ดึกขนาดนี้แล้ว มาทำอะไร..ไม่รอช้า..ฉันรีบวิ่งไปหาพี่เขาทันที

"เดี๋ยวมานะคะพี่เฟิร์ส..

@หน้าคณะบริหาร

"พี่พายุ...!!!..ดึกขนาดนี้แล้ว..มาทำอะไรที่คณะบริหารเหรอคะ..

"............

ผมจ้องมองไปยังยัยตัวแสบ ก่อนจะสบสายตาเข้ากับไอ้เฟิร์สที่กำลังเดินตามหลังยัยนั่นมาติดๆ นี่กะจะตามยัยเด็กพระแพงตลอดเวลาเลยรึไง...ไปไหนก็เจอแต่หน้ามันตลอด....

"ทำไมเลิกค่ำ..?? : น้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมด้วยสายตาดุดันส่งมายังคนตัวเล็ก

"ถามหนูเหรอคะ...

"ก็มีแต่ฉันกับเธอไหมที่อยู่ตรงนี้..???

ฉันหันไปมองหน้าพี่เฟิร์สสลับกับพี่พายุ....ก็เห็นๆอยู่ว่าพี่เฟิร์สยืนหัวโด่อยู่ข้างฉัน ทำไมพี่พายุถึงบอกว่ามีแค่ฉันกับเขา...แถมยังส่งสายตาดุดันมาให้อีก...หรือสองคนนี้จะไม่ถูกกัน...

"หนูพึ่งซ้อมเสร็จค่ะ..อาจารย์พึ่งจะปล่อยก็เลยได้กลับค่ำ..

"กูกำลังจะไปส่งน้อง..ถ้ามึงไม่มีธุระอะไรกูขอตัว... : พี่เฟิร์สดึงแขนฉันหมายจะให้ฉันเดินตามเขาออกไป แต่ไม่ทันจะได้ก้าวขา มือหนาของพี่พายุก็มาดึงแขนฉันไว้อีกข้าง อยากจะบ้าตาย นี่อย่าบอกนะว่าพี่สองคนไม่ถูกกันจริงๆ..ถึงได้ยื้อแย้งฉันอยู่แบบนี้...

"..คงไม่รบกวนมึง..ยัยเด็กนี่เดี๋ยวกูไปส่งเอง..

"...แต่กูกับน้องตกลงกันไว้แล้ว น้องบอกจะกลับกับกู...

"..เธอจะกลับกับมันงั้นเหรอ ?

ไม่เพียงแต่น้ำเสียงที่แข็งกระด้าง แต่พี่พายุยังส่งสายตาคาดโทษมายังฉัน ให้ตายเถอะนี่มันวันอะไรของฉันกันเนี้ย...แล้วฉันจะทำยังไง..ตอบตกลงพี่เฟิร์สไปแล้วด้วย

"ให้เธอคิดอีกทีจะกลับกับฉันหรือกลับกับมัน....

"เอ่อ......คือ....

"กลับกับพี่ไม่ต้องสนใจคำพูดของมัน....

"ถ้าไปกับมันนับตั้งแต่วันนี้ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก...

"พี่พายุ !!! นี่พี่จะกดดันหนูทำไมเนี้ย

"ไม่ต้องไปฟังมัน..เดี๋ยวพี่ไปส่งเราเอง

"........

"เลือก....!! : เสียงของพี่พายุดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่คิ้วหนาของเขาตอนนี้แทบจะจอดกันอยู่แล้ว ทำไงได้ข่มขู่ขนาดนี้ก็ต้องเลือกคนที่ตัวเองชอบไว้ก่อน ส่วนรุ่นพี่ค่อยไปเคลียร์ทีหลังแล้วกัน

"หนูขอโทษนะคะพี่เฟิร์ส.... : ฉันเอ่ยขอโทษพี่เฟิร์สก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างพี่พายุ ในตอนนี้ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของพี่พายุเขายิ้มมุมปากออกมา คงจะพอใจมากสินะที่สามารถเอาชนะพี่เฟิร์สได้....เห็นหล่อๆ มาดนิ่งๆแบบนี้ ร้ายไม่เบาเลยนะ...คนนิสัยไม่ดี..

พี่เฟิร์สมองหน้าฉันก่อนจะส่งสายตาที่กำลังสื่อให้ฉันคิดทบทวนกับสิ่งที่เลือก ไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ..พี่พายุใช้มือหนาของเขาดึงแขนฉันให้เดินตามเขาไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่หน้าคณะ....

@บนรถ

"หึ.....ยังนับว่าเธอเป็นเด็กน้อยที่ยังพอมีความฉลาดอยู่บ้าง...

"นี่....พี่ว่าหนูอีกแล้วนะ..ทำไมชอบว่าหนูเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย...

"ก็เธอมันเด็ก..

"คำก็เด็กสองคำก็เด็ก...หนูอายุ 19 แล้วนะ เรียนมหาลัยไม่ใช่ประถม..มัธยม..

"คำว่าเด็กของฉันไม่ได้ดูที่อายุหรือขนาดของร่างกายหรอกนะ...

"แล้วผู้ใหญ่ในสายตาพี่เขาเป็นแบบไหน...วัดจากอะไรล่ะคะ..

"อยากรู้เหรอ

"ค่ะ..อยากรู้มาก...

"ก็แบบนี้ไง...

"💋 จ๊วบ ~~~~ อื้ออ ~~