คนที่บอกว่ายอมเจ็บปวดทั้งตัวและความรู้สึกจนกว่าเธอจะพอใจในวันนั้น ก็ยังอยู่เป็นเงาตามตัวเมษาจนถึงวันนี้
พรูฟคนเอาแต่ใจในวันวาน ได้เปลี่ยนเป็นคนเอาแต่เมียในวันนี้
เขาพยายามอย่างมากที่จะทำให้เมษาเห็นถึงความพยายาม แม้จะมีหลายครั้งที่ขัดใจ มีบ้างที่เผลอหงุดหงิดเสียงดังใส่เธอ แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน เสียงสองถึงเสียงแปดเพื่อให้เมียหายโกรธ
และผลของความพยายามของเขาก็ไม่ได้ไร้ความหมาย เมษาพูดคุยกับเขาเป็นปกติ ไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนเห็นเขาเป็นอากาศเหมือนอดีต แต่ก็ยังไม่ได้ออกปากตอบรับไปให้เขาได้ใจว่าเราเป็นเหมือนเดิม
“พรุ่งนี้พี่ออกไปทำธุระตั้งแต่เช้านะ อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนถามขึ้นโดยที่ปลายจมูกเกลี่ยแก้มของเธอไม่หยุด
“เมไม่ใช่เด็กสองขวบสักหน่อย” จะว่าประชดที่เขาเคยพูดในอดีตก็ได้ แต่ก็ตอบไปตามนั้นจริงๆ นั่นแหละ
“บางคำตอบนี่อดคิดไม่ได้เหมือนกัน” คนเคยปากหมายิ้มเจื่อ
