ยึดติดผูกมัดมาได้หลายสัปดาห์ คิดว่าเธอจะใจอ่อนให้เขาบ้าง คิดว่าเธอจะคุ้นเคยจนขาดเขาไม่ได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้ตอนนี้มันไม่ใช่!
เพราะจำเป็นต้องออกมาสอบ เพราะต้องแยกกันช่วงสอบปลายภาค นั่นเลยเป็นโอกาสให้เธอหนีหาย โทรไม่รับ ข้อความไม่อ่าน รอก็ไม่เจอตัว
“เมนะเม!” ทั้งหงุดหงิดทั้งโมโห แต่แม่งคิดถึงมากกว่า กลัวมากกว่า ไม่รู้เลยว่าจะเจอตัวได้ตอนไหน ไม่รู้เลยว่าเธอจะหายไปอยู่ที่ไหน
แล้วเขาเป็นอะไร เจ้าที่เฝ้าห้องของเธอไง
คนไร้ทางออกทำอะไรไม่ได้ก็ต้องพึ่งพาตัวช่วยสำคัญ
(มีอะไร) เสียงตอบรับที่บอกหน้าตึงๆ ของคนพูดดังขึ้น เป็นแบบนี้ตั้งแต่ครั้งเรื่องที่รู้ว่าเขาไล่เมษาออกจากห้อง
“แม่ได้คุยกับน้องบ้างไหม” นาทีนี้ด้านได้อายอดเว้ย
(น้องไหนหรอ) ถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยประชดเลยสักนิดแม่กู
“น้องเมไง” น้องเมหลานรักของแม่นั่นแหละ
(ฮืม?...ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพรูฟนี่) คนที่ได้ยินลูกชายเรียกน้องเมเต็ม
