“ความจริงเป็นไงเมไม่รู้ แต่สิ่งที่พี่พรูฟให้เมรับรู้ นั่นแหละคือสิ่งที่เมตัดสินไปแล้ว” ปั้นหน้านิ่งบอกเขาออกไปอย่างเย็นชา
“แล้วที่พี่ทำให้เมรับรู้ว่ารักและรู้สึกผิดล่ะ ไม่ตัดสินว่าพี่ควรได้รับการให้อภัยบ้างหรอ” น้อยใจ ตอนนี้ถามออกไปด้วยความน้อยใจอย่างไม่อาย
“.....” เมษาเบือนหน้าออกไม่ได้ตอบ แต่ยังคงความนิ่งเหมือนไม่แยแสเลยสักนิด
“พี่ผิดก็สำนึกผิด พร้อมจะแก้ไข แล้วทำไมยังถูกมองว่าเป็นคนไร้สำนึกแบบนี้ล่ะ” คนน้อยใจที่เฝ้ารออีกฝ่ายตลอดหลายวัน พอเจอหน้าแล้วได้รับความหมางเมินก็เริ่มพร่ำเพ้อออกไปบ้าง
“เดี๋ยวแม่ไปดูที่ครัวก่อนนะ” คุณไปรญาเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดีจึงปล่อยให้เด็กๆ เคลียร์กันเองเป็นการส่วนตัว
“น้องเมก็จำแค่ตอนพี่ไม่ดีกับเมษา แต่ไม่เคยสนใจความรักที่พี่มีต่อน้องเมเลย” ตอนที่เขารักและใส่ใจเธออย่างดี มันไม่มีค่าอะไรเลยอย่างนั้นหรอ
ทำไมชีวิตกูน่าน้อยใจขนาดนี้วะ
“ผิดแล้วพี่พรูฟ ที่เมเป
