อิงฟ้ารีบตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ในทุกวัน เพื่อมาดูเพื่อนร่วมบ้านที่เธอนำมาเลี้ยง จากวันนั้นก็ร่วมอาทิตย์ที่เธออยู่กับเจ้ามีบุญสุนัขที่เก็บมาเลี้ยงจากสวนสาธารณะ
และเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่เขมหายไปไม่ติดต่อมาบ้างเลย มีแต่เธอที่ส่งไลน์ไปหา มีเพียงการเปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา และเธอก็เหมือนคนบ้าที่ส่งไปหาเขาทุกวัน บอกฝันดี บอกคิดถึง บอกให้เขาทานข้าว บอกให้เขาทำงานดีๆ ถามว่าเขาเหนื่อยไหม
ซึ่งเหมือนเธอคุยอยู่คนเดียว แต่เมื่อคิดอีกแง่มุมยังดีที่เขาเปิดอ่าน นั่นแสดงว่าข้อความที่เธอส่งไปเขารับรู้ทุกข้อความ รับรู้ทุกความห่วงใยและความคิดถึง
“มีบุญจ๋า นอนหลับฝันดีหรือเปล่าเอ่ย หนาวไหมอะ อิงห่มผ้าให้ทำไมหนูถีบออกล่ะ” และนี่คงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดร่วมหนึ่งอาทิตย์ที่เขมหายไปก็ว่าได้ ถ้าไม่มีมีบุญเธอคงเหงามากกว่านี้
หลังจากทักทายกับเพื่อนรักเสร็จ อิงฟ้าก็หันมาจัดการทำงานบ้านประจำวันของตัวเองบ้าง กว่
