ปิ่นปักกัดฟันแน่นจ้องไปที่ปานมุก มันทำให้คุณพ่อต้องดุเธอต่อหน้าคนแปลกหน้าและคนรับใช้ในบ้าน ซึ่งปกติคุณพ่อโอ๋และรักเธอที่สุด
ปุญญาได้ยินว่าให้โทรหาตำรวจก็รีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบทันที เพราะว่าเธอก็มีคดีเช่นเดียวกันแล้วเหมือนปานมุกจะระแคะระคายเรื่องการตายของแม่แล้วด้วย
“ปานมุก คนกันเองอย่าให้ต้องถึงตำรวจเลยนะ”
“หึ นับญาติเร็วดีนี่...”
แม้จะได้รับคำเสียดสีของลูกเลี้ยงแต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นอ่อนโยน
“หากเรื่องถึงโรงถึงศาลจะอับอายขายขี้หน้านะ แล้วอีกอย่างตระกูลวรจินดาก็ใหญ่” ปุญญาอ้างสารพัดเหตุผลออกมาเพื่อปกป้องลูกสาวและตัวเธอเอง
“แม่...ไปพูดดีกับมันทำไมคะ เราไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แต่ดูเหมือนลูกสาวคุณอยากเรียกร้องความเป็นธรรมนะคะ ฉันไม่ขัดศรัทธาหรอก อีกอย่างตอนนี้ฉันอายุ 22 แล้ว ส่วนพวกคุณคือผู้บุกรุก” ปานมุกกอดอกพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทุกอย่างมันควรเป็นของเธอตั้งแต่แรก เสียดายที่ให้สองแม่ลูกได
