วันต่อมา....
"ใบตองมีคนมาหาน่ะป้าให้รออยู่ที่ห้องรับแขก" ป้านวลเดินมาหาขณะที่เธอกำลังนั่งหั่นผักเพื่อทำอาหารเย็นถึงแม้เธอจะเจ็บขาแต่เธอก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ อะไรช่วยได้ก็ช่วยแม้จะโดนทุกคนบ่นก็ตาม
"ใครคะ"
"ไม่รู้เหมือนกันแต่มากันสองคนน่าจะเป็นแม่ลูกกันน่ะ" เธอคิดว่าอาจจะเป็นแผ่นดินกับน้าแสงจันทร์หรือเปล่าเพราะเมื่อเช้าท่านโทรมาหาบอกว่าจะมารับแต่เธอบอกท่านว่าเธอไม่ได้ไปเรียนเพราะประสบอุบัติเหตุ
"ใบตองเป็นอะไรลูกทำไมถึงต้องใส่เฝือก" น้าแสงจันทร์เมื่อเห็นเธอก็รีบเดินเข้ามาทักทันทีและช่วยพยุงเธอไปนั่ง
"หนูล้มน่ะค่ะขาก็เลยแพลงต้องใส่เฝือก"
"เจ็บมากมั้ยจ้ะ" สายตาที่ท่านมองมาและคำพูดที่ท่านถามมันแสดงออกถึงความห่วงใยที่มีให้เธอยิ้มให้ก่อนจะส่ายหน้า
"ไม่เจ็บเท่าไหร่ค่ะ"
"แล้วแบบนี้จะไปเรียนยังไงล่ะ เอางี้ต่อไปนี้น้าจะมารับมาส่งหนูไปเรียนเองจนกว่าหนูจะหายดีมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า เดี๋ยวหนูเรีย
