ต่อบอกให้เธอนั่งรอที่ห้องพยาบาลและเขาก็ไปจัดการเขียนใบลาให้กับเธอซึ่งใช้เวลาไม่นานจากนั้นเขาก็ไปเอารถมารับเธอตรงหน้าตึกและช่วยพยุงเธอให้เดินลงบันไดและพาขึ้นรถเพื่อไปส่งที่บ้าน
"ขอบใจนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่เราเป็นภาระให้ต่อต้องเสียเวลาทั้งที่เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับต่อเลย"
"ไม่เป็นไรเพื่อนกัน"
"เพื่อนเหรอ...ต่อไม่รังเกียจเราเหรอ"
"รังเกียจ?? รังเกียจเรื่องอะไร"
"ก็ต่อรู้แล้วว่าเราเป็นใคร"
"แล้วไง เธอคิดว่าฉันคบเพื่อนต้องคบแค่คนรวยๆ งั้นเหรอ"
"ไม่ ไม่ ไม่ใช่ คือเราคิดว่าคงไม่มีใครอยากคบเราเป็นเพื่อนน่ะถ้ารู้ว่าเราเป็นแค่แม่บ้านต่อก็รู้ว่าที่โรงเรียนนี้มีแต่คนรวยๆ ทั้งนั้น ซึ่งเราไม่ใช่"
"เพราะแบบนี้ใช่ไหมเธอเลยไม่คบกับใครเลย ชอบอยู่คนเดียว"
"อื้มมม ใช่ เราไม่มีเพื่อนแต่ก็ดีแล้วล่ะเราชอบอยู่คนเดียวสบายใจดี"
"ไม่มีเพื่อนอยู่คนเดียวไม่เหงารึไง"
"ไม่หรอกเราชินแล้วน่ะตั้งแต่เด็กเราก็
