“ไม่เป็นไร!”
“แต่ท่านประธาน ของดีๆ แบบนี้ต้องนำออกมาแบ่งปัน ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีประโยชน์อะไร คงจะดีถ้าหากนำออกมาแบ่งปันให้ทั้งแผนกออกแบบได้พัฒนาไปด้วยกัน!” แพรไหมพูดด้วยรอยยิ้ม
แต่ทำไมพชรถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มของเธอมันดูไม่จริงใจเลยนะ
“คุณพูดถูก ผมจะรับฟังคำแนะนำนี้!” พชรกล่าว
แพรไหมยิ้มและไม่พูดอะไรต่อ ยังคงตั้งใจดูนิตยสารที่อยู่ตรงหน้า
“กินข้าวหรือยัง?” พชรถามต่อ
“ ท่านประธานให้ฉันทำโอทีแล้วจะมีเวลาจะกินข้าวได้ยังไง!” แพรไหมพูด
เธอกำลังบ่นอยู่หรือเปล่า?
“ผมบอกให้คุณทำโอที ไม่ได้บอกไม่ให้กินข้าว!” พชรแก้ตัว
แพรไหมคิดไปคิดมา ก่อนจะพูดขึ้นในขณะที่กำลังก้มหน้าอยู่ “ ไม่รู้ ลืมไปแล้ว!”
“ไปกันเถอะ ผมเลี้ยงข้าวคุณเอง!” พชรพูดขึ้น
แพรไหมกำลังคิดว่าเธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม!
เลี้ยงข้าวเธอ?
แพรไหมคิดว่าเธอยังไม่มีความกล้าขนาดนั้น
“ฉันยังต้องทำโอทีอยู่!” เธอปฏิเสธเสียงเรียบนิ่ง
ในขณะนั้น
