ไม่รู้เลยว่าตอนที่เขารู้ความจริง จะตกใจแค่ไหน!
“เป็นไง อร่อยไหม!?” พชรถามเธอ
แพรไหมพยักหน้า “สเต็กราคาเป็นหมื่น จะไม่อร่อยได้ยังไง?”
“ รู้ก็ดีจำไว้นะ คุณเป็นหนี้บุญคุณผม!”
“หา?” แพรไหมมองพชร “บุญคุณอะไร?”
“คิดว่าผมจะเลี้ยงข้าวคุณฟรีๆ เหรอ?”
“ แต่ว่าฉันมากินข้าวเป็นเพื่อนคุณนะ!” แพรไหมพูด เธอรู้สึกว่าพชรอ้างอะไรที่ไม่เข้าท่า
“ นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนก็ถือว่ากินอยู่ดี!” พชรพูด เขาตั้งใจจะเอาชนะเธอให้ได้
แพรไหม “……”
เธอสามารถวางมีดกับส้อมแล้วเดินออกไปได้ไหมนะ?
แต่เธอก็กินไปแล้ว ไม่ว่าจะกินหมดหรือไม่ แต่พชรก็จะเรียกร้องบุญคุณจากเธออยู่ดี
งั้นเธอก็ขอเพลิดเพลินกับอาหารมื้อค่ำดีกว่า
แพรไหมยกไวน์แดงขึ้นจิบทีละนิด พชรนั่งตรงข้ามเธอ ไม่รู้ทำไมการอยู่ด้วยกันถึงได้รู้สึกสบายใจและคุ้นเคย…
แพรไหมหันกลับไป และพบว่าพชรกำลังมองเธออยู่ ใจเธอเต้นแรงขึ้น “ท่านประธาน ฉันนั่งกินข้าวกับคุณแบบนี้ ถ้าหา
