พชรจ้องมองผ่านกระจกหลัง เมื่อไม่เห็นลุงสมปองแล้ว เขาจึงละสายตากลับมา
“ลุงสมปองอยู่คนเดียวหรือเปล่า?” หลังจากรถแล่นออกมาไกลแล้ว แพรไหมจึงเอ่ยถาม
พชรพยักหน้า “อืม”
“ดูเหมือนคุณมาที่นี่บ่อยนะ”
“ไม่บ่อยขนาดนั้น” พชรตอบ ก่อนจะหยุดคิดไปสักพัก “ลุงสมปองเคยเป็นพ่อบ้านที่บ้านของผมตอนผมยังเด็ก แต่หลังจากที่ลูกชายของเขาเสียชีวิต เขาก็เริ่มมีอาการผิดปกติทางจิต เราพยายามดูแลเขา แต่เขาก็ยืนยันว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่…”
เมื่อได้ยินดังนั้น แพรไหมก็รู้สึกสะเทือนใจ
“งั้นเขาก็…”
“เขามักจะสับสน และเข้าใจว่าผมคือลูกชายของเขา” พชรตอบ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพรไหมก็พยักหน้า ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมลุงสมปองถึงปฏิบัติต่อพชรอย่างอบอุ่นเหมือนคนในครอบครัว
แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพรไหมก็รู้สึกไม่สบายใจ เรื่องราวของลุงสมปองช่างน่าเห็นใจจริงๆ
ถึงแม้เรื่องราวของลุงสมปองจะทำให้เธอรู้สึกเศร้า แต่วันนี้เธอก็ได้เห็นอีก
