“ไม่เห็นคุ้มเลย!” พชรพูด แม้สร้อยนั้นจะราคาแค่ 75บาท แต่มันก็ดูไม่สมราคาในสายตาของเขา
“ของแบบนี้ต้องดูว่าคุณมองมันยังไง ถ้าคุณชอบ มันก็คุ้มค่า แต่ถ้าคุณไม่ชอบ มันก็ไม่มีค่า” แพรไหมยิ้มตอบ “สำหรับฉัน 75บาท ก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่สำหรับคนขาย มันอาจจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี การช่วยเหลือกันก็ทำให้มีความสุขไม่ใช่เหรอ?” เธอถามกลับ
พชรยิ้มเล็กน้อย
เขาสังเกตว่าแพรไหมมักจะมองทุกสิ่งในมุมบวกเสมอ
พชรไม่ได้ถามอะไรต่อ ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีกและเดินไปข้างหน้าต่อ
ระหว่างทางมีเด็กหลายคนกำลังเล่นสนุกกัน เสียงหัวเราะของพวกเขาทำให้แพรไหมพลอยยิ้มตามไปด้วย
ในขณะนั้นเอง สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับชายชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างทาง
เขาดูตั้งใจทำอะไรบางอย่างในมือมาก
“มองอะไรอยู่?” พชรถาม
แพรไหมพยักเพยิดหน้าให้ดูชายชราคนนั้น พชรมองตาม ทันทีที่เห็น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหา
”ลุงสมปอง!“ พชรเรียก
แพ
