“หืม?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพรไหมจึงเงยหน้ามองพชรโดยไม่รู้ตัว
“ไม่มีอะไร เดินกันเถอะ ผมจะพาคุณไปข้างหน้า” พชรกล่าว
พชรไม่ได้พูดอะไรต่อ ส่วนแพรไหมก็ไม่ได้ถามต่อเช่นกัน เพราะเธอไม่ชอบยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น
ทั้งสองเดินต่อไปข้างหน้า
แม้ที่นี่จะไม่ได้มั่งคั่ง แต่ใบหน้าของผู้คนกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี
บางครั้ง ความเรียบง่ายก็เป็นความสุขรูปแบบหนึ่ง
อย่างน้อยก็ไม่มีการแก่งแย่งแข่งขัน ไม่มีการเปรียบเทียบชิงดีชิงเด่น ทำให้จิตใจสงบสุขและมีความสุข
เมื่อเดินอยู่ในที่แห่งนี้ แพรไหมรู้สึกผ่อนคลายและเพลิดเพลินกับบรรยากาศ เธอเติบโตในกรุงเทพมาตั้งแต่เด็กแต่กลับไม่เคยรู้เลยว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่
เรื่องนี้ต้องขอบคุณพชร หากไม่ได้เขา เธอคงไม่รู้ว่ามีที่แบบนี้อยู่
ตอนนี้ แพรไหมกำลังเดินชมรอบๆ เพื่อซึมซับบรรยากาศที่เรียบง่ายและความสงบ
พชรเดินอยู่ข
