“ฉันก็แค่ถามดูค่ะ ไม่อยากให้แฟนของคุณเข้าใจผิดอีก หน้าฉันรับแรงกระแทกไม่ไหวแล้ว!”
ประโยคสุดท้าย คือประเด็นสำคัญ
พชรหันหน้ามามองแพรไหม “เธอตบคุณ?”
แพรไหมไม่ปฏิเสธ เธอพยักหน้า “ก็ใช่น่ะสิคะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ท่านประธาน คุณไม่คิดว่าคำถามนี้มันไร้สาระไปหน่อยเหรอคะ?” แพรไหมย้อนถาม
“เพราะผมงั้นเหรอ?”
“ทำไมต้องถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วล่ะคะ?”
“แล้วคุณก็ปล่อยให้เธอตบงั้นเหรอ?” พชรไม่ได้มีท่าทีโกรธ เขาเพียงมองเธอและถามกลับ
“ท่านประธาน หมายความว่าฉันควรจะตอบโต้ใช่ไหมคะ?”
“นั่นเป็นนิสัยของคุณไม่ใช่เหรอ?”
แพรไหมรู้สึกเหมือนคำพูดของพวกเธอทั้งคู่ราวกับระเบิดที่เคลือบน้ำตาล
แพรไหมได้ยินดังนั้น จึงเลือกที่จะยิ้มบางๆ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ครั้งหน้า ฉันจะไม่เกรงใจอีกแน่นอน!”
พชรมองรอยยิ้มของเธอ แล้วอดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ซ่อนตัวตนได้แนบเนียนจริงๆ
เธอไม่แสดงออกทางสีหน้าเลย
หลังจากนั้นพชรก็ไม่ได้พูดอะไ
