เมื่อถึงห้องทำงานของพชร เขาก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง
“ท่านประธาน มีอะไรเหรอคะ?” แพรไหมถามทันทีหลังจากเข้าไป
พชรนั่งลงแล้วมองไปที่แพรไหม ก่อนจะถามขึ้น “หน้าคุณเป็นอะไร?”
ได้ยินคำถามนั้น แพรไหมก็ไม่ได้เลี่ยงตอบ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อวานแค่โดนคนบ้าตบ!”
คนบ้า?
พชรมองไปที่แพรไหม เขาฟังออกว่าคำพูดของเธอแฝงไปด้วยความประชดประชัน
“คุณก็มีวันที่เสียเปรียบเหมือนกันเหรอ?” พชรพูด
ทั้งหมดก็เพราะเขาไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะพชร มินนี่จะวิ่งเข้ามาตบแพรไหมอย่างกับคนบ้าทำไม!
“แล้วฉันจะถือสาคนบ้าไปทำไมล่ะ?” แพรไหมตอบกลับ
คำพูดของแพรไหมร้ายกาจเสมอ
พชรเงยหน้ามองเธอ “อย่าให้ตัวเองถูกเอาเปรียบได้ คือวิธีที่ดีที่สุด”
“ฉันจำคำพูดของท่านประธานไว้แล้วค่ะ ถ้ามีครั้งหน้าฉันจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่!”
ทำไมพชรถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเขาด้วย?
แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้ถามอะไรต่อ แพรไหมถามกลับอี
