แพรไหมยิ้มนิด ๆ “เรื่องนี้…ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเท่าไหร่ค่ะ”
“เขาต่างหากที่โชคร้ายไม่ได้ครอบครองคุณ ถ้าเป็นผม ผมคงชื่นชมคุณมาก” นิคพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ” แพรไหมยิ้มรับ แต่ในใจก็รู้สึกเย็นวาบไปหมด
“จำไว้นะ ว่าตัวคุณคือคนที่ดีที่สุดเสมอ!” นิคพูด
แพรไหมพยักหน้า “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อน แล้วเจอกันนะครับ!” นิคกล่าวลาเป็นภาษาไทยอย่างคล่องแคล่วจนน่าประหลาดใจ
ถึงพชรจะตกใจ แต่เขาก็ยังลุกขึ้นเพื่อไปส่งนิค
“ไว้เจอกันครับ ผมรอดูผลงานของคุณอยู่นะครับ!” นิคกล่าว
“ครับ” พชรตอบด้วยรอยยิ้ม แต่แพรไหมมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกแปลกไป
“คุณอิงฟ้า รบกวนไปส่งคุณนิคด้วยครับ”
เลขาของเขาพยักหน้า ก่อนจะนำทางนิคและทีมของเขาออกไป
ตอนนี้ในห้องประชุมจึงเหลือแค่แพรไหมกับพชร
“ท่านประธาน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ” ว่าแล้วแพรไหมก็เตรียมจะเดินออกไปโดยไม่รอให้เขาพูด
แต่ทันใด
