พชรยืนอยู่ด้านหลัง มองตามแพรไหมที่เดินออกไปอย่างหยิ่งทะนง เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
ถึงแม้จะเป็นความจริง แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกขัดใจ… ขัดใจมาก!
เมื่อแพรไหมเดินออกจากห้องประชุมมาแล้ว เธอถึงได้ถอนหายใจโล่งอก
ถ้าเธอไม่พูดแบบนั้น พชรคงจะถามเซ้าซี้ต่อไม่เลิกแน่
เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองคือผู้ชายที่เธอเคยแต่งงานด้วย
แต่ถึงรู้ก็ดี เธอจะได้ไม่ต้องกลัวอีกต่อไป จนถึงตอนนี้พชรก็ยังจำไม่ได้ แสดงว่าเขาลืมเธอไปแล้วจริง ๆ
เมื่อคิดได้ดังนั้น แพรไหมก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก
เพราะยังไงซะ การถูกลืมก็ทำให้รู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง
แต่เธอรู้สึกโล่งใจมากกว่า นี่มันคงดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
สองวันต่อมา แพรไหมไม่ได้เจอพชรอีกเลย เธอทุ่มเทเวลาให้กับงานเต็มที่ ทั้งเตรียมตัวสำหรับการแข่งขัน และเตรียมแผนงานกับบริษัทโอเชี่ยน กรุ๊ป ทำให้เธอยุ้งจนแทบจะไม่มีเวลาโฟกัสเรื่องอื่น
เมื่อไม่ได้เจอพชร เธอก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น
