“นี่แพรไหม เธอกับเพื่อนคงไม่ได้จงใจใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินดังนั้น วาวาก็รู้สึกไม่พอใจ ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แพรไหมก็พูดขึ้นก่อนอย่างใจเย็น“คุณมินนี่ ทำไมฉันต้องจงใจด้วยล่ะ?”
“ใช่!” วาวาพูดเสริม
เมื่อได้ยินดังนั้น มินนี่ก็ยิ้มเยาะออกมา “ใครจะไปรู้ล่ะ!?” ระหว่างที่พูด มินนี่ก็มองแพรไหมด้วยแววตาท้าทาย
เมื่อเห็นท่าทางอวดดีของมินนี่ วาวาก็เริ่มหมดความอดทน เธอไม่ได้มีความอดทนสูงเหมือนแพรไหม “คุณมินนี่ คงไม่ได้เป็นโรคหวาดระแวงหรอกใช่ไหมคะ!?”
ไม่เคยมีใครพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน มินนี่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เธอว่าไงนะ?”
“แล้วใช่ไหมล่ะคะ? ถ้าเป็นก็รีบรักษาเถอะนะ โรคนี้ต้องรักษา!”
“เธอ——” มินนี่โกรธจนพูดไม่ออก เธอหันไปหาพชรที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “พชร คุณดูสิ พวกเธอกำลังรังแกฉัน…”
พชรมองมินนี่ที่กำลังโมโหควันออกหูด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะหันไปมองวาวาและแพรไหม พร้อมกับยิ้มเยาะ “มินนี่ ทำไมต้อ
