แพรไหมหันกลับมา พร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือพชร เธอก็รู้สึกประหลาดใจ “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
พชรมองแพรไหมที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะขมวดคิ้ว “คุณทำอะไร?”
แพรไหมเอียงตัวซบเขา สายตาหวานหยาดเยิ้มดูคล้ายน้ำหมึก ผิวขาวสะอาดบริสุทธิ์ ใบหน้าที่งดงาม โดยเฉพาะแก้มที่แดงระเรื่อ ทำให้เธอดูคล้ายกับคนเมา
แต่เธอในตอนนี้ กลับดูน่าหลงใหลไม่น้อย
“ประธานภิรัช…เขากำลังจะออกมาแล้ว!” แพรไหมพูดด้วยหวาดกลัว
เมื่อเห็นว่าแพรไหมดูตื่นเต้นและกังวลมาก พชรจึงมองไปที่ประตูด้านหลังด้วยความสงสัย
ในขณะนั้นเอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นฃ แพรไหมรู้สึกเวียนหัวมาก จึงไม่รู้จะทำยังไง
แต่ในจังหวะนั้น พชรได้ดึงเธอให้หลบไปด้านข้าง ประตูอีกบานก็เปิดออกทันที พวกเขาจึงเข้าไปซ่อนตัวในห้องนั้น
พชรพิงหลังอยู่ที่ประตู ส่วนแพรไหมยังคงซบเขาอยู่ ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกัน แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
จากนั้นพวกเขาก็ได้ย
