เช้าวันใหม่
พริมารู้สึกตัวขึ้นมาในอ้อมกอดของคิมหันต์ เธอรู้สึกปวดเมื่อยไม่น้อยตามร่างกายเพราะผ่านช่วงเวลาของพายุอารมณ์หลายต่อหลายรอบ
“พี่คิมหันต์ ปล่อยพริมได้แล้วค่ะ” พริมาเอ่ยออกมาทันทีเมื่อเธอได้รับแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นของคิมหันต์ ในขณะที่เธอได้ขยับตัวเอง
“พี่ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย นอนต่อก่อนไม่ได้เหรอครับ” คิมหันต์เอ่ยพร้อมขยับใบหน้าของเขาซุกระหว่างไหล่และคอของพริมา
“ไม่ได้ค่ะ พี่คิมหันต์ไม่ยอมนอนเองมางอแงไม่ยอมตื่นไม่ได้นะคะ” พริมาเอ่ยพร้อมออกแรงดึงแขนแกร่งของคิมหันต์ขึ้นให้พ้นจากเอวบางของเธอ
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ ได้ครับงั้นต่อไปนี้ตอนพี่คร่อม
พริม พริมอย่างอแงนะครับ พี่สัญญาตอนพริมคร่อมพี่ พี่ไม่งอแงแน่นอน” พริมาได้ยินคำพูดของเจ้าของร่างกำยำที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก็หันกลับไปมาใบหน้าของเขาทันที
“ คนบ้า มันใช่เรื่องที่พี่ควรเอามาต่อลองไหมคะ” พริมาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าหงิกใส่อีกฝ่
