กำนันพ่อลูกอ่อน

1 ชดใช้หนี้ นั่งรถทัวร์ด้วยใจระทมทุกข์... เหนือเดือน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอมองวิวข้างทางที่รถทัวร์แล่นผ่านด้วยสายตาเลื่อนลอย หน้าตาอมทุกข์เหมือนคนโดนของ ก็จะไม่ให้เธอทุกข์ได้อย่างไร ในเมื่ออะไร ๆ ในชีวิตไม่เป็นไปตามที่เธอวางแผนไว้ ชีวิตสาววัย 23 ปีของเธอกำลังจะหมดความสดใส เธอต้องเดินเข้าสู่โหมดนิยายดรามา ต้องเอาร่างกายไปชดใช้หนี้ที่ตากับยายหยิบยืมมาเพื่อส่งเธอเรียน เหนือเดือนไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นในชีวิตจริง แถมยังมาเกิดกับเธอ ผู้ไม่อินกับนิยายประเภทนางเอกเอาตัวเข้าแลกเพื่อชดใช้หนี้ แล้วมีพระเอกประเภทมักมาก หื่นกาม ตบจูบ หลังจากเรียนจบมอปลาย เหนือเดือนก็เข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เธอเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีเมื่อปีที่แล้ว แต่ตั้งแต่จบมา เธอยังหางานตรงกับวุฒิที่เรียนจบไม่ได้ เธอจึงไปสมัครเป็นสาวโรงงานแห่งหนึ่ง และเริ่มทำงานเมื่อหกเดือนที่แล้ว เสียงลือเสียงเล่าอ้างมาว่า โรงงานแห่งนี้จ่ายโบนัสสิ้นปีให้พนักงานเยอะมาก แม้เธอทำงานไม่เต็มปี เธอก็จะได้รับโบนัสแบบถัวเฉลี่ย ซึ่งเธอคำนวณดูแล้ว ก็เป็นจำนวนเงินไม่น้อย เหนือเดือนจึงวาดฝันไว้ว่า สิ้นปีนี้...ซึ่งเหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะสิ้นปี เธอจะได้โบนัสก้อนโต แล้วเธอจะเอาเงินก้อนนี้ไปใช้หนี้บางส่วนให้กับเจ้าหนี้ และขอผ่อนผันเขาไปอีกสักหน่อย เขาก็คงไม่ว่าอะไร เพราะตากับยายบอกว่าเจ้าหนี้ใจดี แต่อนิจจา...โรงงานโดนพิษเศรษฐกิจเล่นงาน จนต้องปิดตัวลง โรงงานลอยแพพนักงาน นอกจากจะไม่ได้โบนัสสิ้นปีแล้ว เงินชดเชยสักบาทก็ไม่ได้ กำหนดจ่ายหนี้ก็จี้ตูดเข้ามา หากไม่มีเงินไปจ่ายหนี้ ที่นา 20 ไร่ของตากับยายที่เอาไปค้ำประกันไว้ก็อาจจะโดนเขายึด ตาบอกว่าวันครบกำหนดใช้หนี้คือเดือนหน้า แต่ตอนนี้ เหนือเดือนมีเงินติดบัญชีอยู่แค่แปดร้อยบาทเอง ถึงแม้เธอจะใช้เงินอย่างประหยัด อยู่กินแบบจำกัดจำเขี่ย แต่เงินเดือนอันน้อยนิด ในภาวะค่าครองชีพที่สูงกว่ายอดตาลแบบนี้ มันจึงไม่พอยาไส้ สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องตัดสินใจกลับบ้าน เพื่อไปรับผิดชอบหนี้ที่เกิดขึ้นเพราะเธอ เธอจะไม่มีวันยอมให้ที่นาของตากับยายตกไปเป็นของคนอื่นหรอก ในเมื่อพ่อกับแม่ของเธอไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว เธอมีเพียงตากับยายเท่านั้น พวกท่านรักและดูแลเธอเป็นอย่างดี ทำทุกอย่างเพื่อเธอ ดังนั้น เธอจะตอบแทนพระคุณของพวกท่าน เธอจะไม่ทำให้พวกท่านต้องตรอมใจเพราะเสียที่นาที่รักไปหรอก เธอจะปกป้องมันเอาไว้ด้วยร่างกายของเธอเอง เหนือเดือนถอนหายใจอีกครั้ง เธอกอดกระชับกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนตักแน่น แม้เธอจะมีจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่แค่ไหน แต่การนั่งรถทัวร์จากบางกอกไปเสียตัวที่บ้านนอก มันก็ทำให้ จิตใจของเธอระทมทุกข์เหลือเกิน “หยุด !!” เสียงตะโกนดังลั่น ตามมาด้วยเสียงปืนยิงขึ้นฟ้าดังสามนัดติด ๆ กัน ทำให้วัยรุ่นที่ตะลุมบอนกันอยู่หน้าเวทีหยุดชะงัก ทุกสรรพเสียงเงียบงัน และดวงตาทุกคู่ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ด่าง…หมาของหลวงตาก็หันไปมองเขาเป็นจุดเดียว คนที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนเวทีหมอลำ เจ้าของเสียงปืนที่ดังขึ้นเมื่อครู่ กวาดตามองไปทั่วบริเวณ “เขาจ้างหมอลำมาให้ชมเพื่อฉลองงานบุญ เพื่อความเพลิดเพลินใจ แต่พวกชิงหมาเกิดอย่างพวกมึงเสือกมายกพวกตีกัน แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน กูให้โอกาสพวกมึงครั้งหนึ่งแล้ว แต่พวกมึงก็ยังเสือกทำกันอีก งั้นก็รับผิดชอบค่าจ้างหมอลำคืนนี้กันด้วยนะ เจ้าหน้าที่อาสาจับตัวพวกมันไว้” พอรู้ว่าจะถูกจับตัว กลุ่มวัยรุ่นก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่พอคนที่ยืนอยู่บนเวที ยิงปืนขึ้นฟ้าอีกหนึ่งนัด พวกมันก็หยุดชะงัก “ถ้ายอมให้จับดี ๆ อย่างมากก็หารค่าจ้างหมอลำช่วยกัน แต่ถ้าหนี กูเอาพวกมึงเข้าคุกแน่ แถมจับตรวจฉี่หาสารเสพติดด้วย พวกมึงคงไม่ได้มาเต้นหน้าเวทีหมอลำอีกหลายปี” คำขู่ของคนบนเวทีทำให้กลุ่มวัยรุ่นชะงัก พวกมันรู้ว่าคนขู่เอาจริงแน่นอน เพราะเคยมีคนโดนจัดการขั้นเด็ดขาด ขาดอิสรภาพมาแล้วหลายราย … “ขอบคุณกำนันมากนะครับ ถ้าไม่ได้กำนันคงวุ่นวายมากกว่านี้” เจ้าภาพจัดงานบุญยกมือไหว้ และกล่าวคำขอบคุณจากใจจริง เพราะกำนันสามารถจัดการกับพวกวัยรุ่นยกพวกตีกันได้ งานนี้เป็นงานบุญ ถ้าเกิดมีคนบาดเจ็บหรือคนตายในงาน เจ้าภาพอย่างเขาก็คงรู้สึกแย่ จากงานบุญก็จะกลายเป็นงานบาปแทน “ไม่เป็นไรครับพ่อผู้ใหญ่ คงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นแล้วล่ะครับ ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ ป่านนี้ลูกชายรอแย่แล้ว” “ครับ ๆ เชิญครับ” รถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ แล่นออกจากหมู่บ้านเล็ก ๆ บนเขา ซึ่งอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติ คนขับรถตั้งใจขับด้วยความระมัดระวัง เพราะคืนแรมเช่นนี้ถนนหนทางมืดมิด จึงมองเห็นได้ในระยะจำกัด กำนันทองแท้ วัย 32 ปี เป็นหนุ่มโสด หล่อคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ กำยำ เขาสูงราว 187 เซนติเมตร นิสัยดุดันเอาจริง กล้าได้กล้าเสีย และด้วยฐานะที่มั่งคั่งร่ำรวย มีที่ดินที่นาหลายร้อยไร่ และเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลเก่าในละแวกนี้ ผู้คนจึงพากันยำเกรงเขาอยู่ไม่น้อย จริง ๆ แล้วจะว่าเขาโสด เขาก็ไม่ได้โสดแบบหมดจดเสียทีเดียว เพราะทองแท้มีลูกชายวัย 3 ขวบกว่าอยู่คนหนึ่ง แม้ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่เขาก็รักดั่งแก้วตาดวงใจ