“นั่งนิ่ง ๆ ให้พี่เขาทำแผลให้นะ” แม่ล้วนบอกแล้วยิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดี ท่านไม่ได้ยึดติด ไม่ได้ถืออะไรแบบคนโบราณนักหรอก บางเรื่องถือไว้ก็หนัก วางมันลงบ้างก็ดี เรื่องไหนที่ควรยึดควรถือ ก็ค่อยถือเถอะ จะมาถือไว้ทุกอย่างก็ใช่ที่ โลกมันหมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ถึงจะแก่แล้ว แต่แม่ล้วนก็พยายามที่จะตามให้ทันโลกในปัจจุบัน ตามให้ทันคนหนุ่มสาว เข้าใจความเป็นไปของพวกเขา ลูกหลานจะได้อยู่ด้วยอย่างมีความสุข
“ค่ะ…แม่ล้วน” คนเป็นแผลยิ้มรับคำแม่ล้วน
เหนือเดือนก้มมองคนที่กำลังล้างแผลและใส่ยาให้เธอ มันไม่ใช่แผลใหญ่สักนิด แค่ล้างแผลใส่ยาปิดปลาสเตอร์ เดี๋ยวก็หายแล้ว แค่นี้เอง เธอทำเองได้ แต่เธอไม่อยากขัดคนที่กระตือรือร้นที่จะทำให้ เห็นแววตามุ่งมั่นและท่าทางระมัดระวังในตอนที่ล้างแผลและใส่ยาให้เธอแล้ว เหนือเดือนก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
ทองแท่งนั่งให้กำลังใจแม่เดือนอยู่ใกล้ ๆ ผู้เป็นพ่อ พอพ่อแท้ทำแผลให้แม่เดือนเสร็จเร
