“ลงไปซื้อของไปฝากตากับยาย แล้วก็ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
เหนือเดือนกำลังจะเอ่ยปากแย้งว่า พวกเราเพิ่งกินข้าวเช้ามาจากบ้านก่อนจะออกเดินทาง และหลังกระบะก็มีของกินที่ขนมาจากบ้านเขาอยู่เต็ม จะแวะซื้อไปอีกทำไม เดี๋ยวก็กินไม่หมดหรอก
แต่คำพูดของเหนือเดือนก็ถูกกลืนลงคอไป เมื่อเด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักเธอ เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งให้เธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสดใสดีใจว่า
“แท่งอยากกินปาท่องโก๋จิ้มสังขยา เราลงไปซื้อของกินกันเถอะนะครับแม่เดือน”
เหนือเดือนยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า เธอไม่กล้าขัดใจทองแท่ง เพราะทั้งสีหน้าดีใจและประกายตาสดใสของเด็กน้อย ทำให้เธอใจอ่อน
พอลงจากรถ ทองแท่งก็คว้ามือแม่เดือนมาจับไว้ พอพ่อแท้เดินเข้ามาใกล้ เด็กชายก็ใช้มืออีกข้างจับมือพ่อแท้ แล้วเดินเข้าตลาดไปพร้อมกัน
เหนือเดือนไม่ใช่คนเด่นคนดัง แต่ก็อาจจะมีคนรู้จักเธอบ้าง ทว่าที่ผ่านมา การเดินเข้าตลาดนัดยามเช้า เธอก็ไม่เคยถูกจับตามองขน
