11 บ้านเรา
“บ๊ายบายครับ แท่งกลับก่อนนะครับ ยายทวด ตาทวด”
ทองแท่งชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างรถ โบกไม้โบกมือให้ตาพุกกับยายนิ่ม
“แล้วมาหาตาทวดกับยายทวดอีกนะ” ตาพุกรับตำแหน่งตาทวดเรียบร้อย พอตาพุกเป็นตาทวด ยายนิ่มก็ต้องเป็นยายทวดไปโดยปริยาย
“ครับ แท่งจะพาแม่เดือนมาหาบ่อย ๆ นะครับ”
สองตายายโบกมือให้ทองแท่ง ทั้งยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยน่ารักรู้ความ
“เดือนกลับก่อนนะจ๊ะตาจ๋ายายจ๋า ไว้เดือนจะมาหาใหม่นะ ดูแลกันดี ๆ นะจ๊ะ”
“เดินทางปลอดภัย คุณพระคุ้มครอง ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก”
“จ้ะ ยาย”
“ผมกลับก่อนนะครับ ตาพุกยายนิ่ม”
กำนันทองแท้ซึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ยกมือไหว้ผู้สูงวัยอย่างนอบน้อม ทั้งสองรับไหว้ แล้วยายนิ่มก็พูดขึ้นว่า
“ฝากยัยเดือนด้วยนะกำนัน เอ็นดูหลานฉันด้วยนะ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้มันนะจ๊ะ”
“ครับ”
เหนือเดือนขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะประโยคที่ยายพูดกับกำนันทองแท้ ฟังแล้วแปลกพิกล เหมือนคำอว
