"นางเป็นอันใดไป" จ้าวตงหยางตวาดขึ้นเสียงดัง
"แม่นางเสวี่ยเพียงหลับไปเท่านั้น" หมอตำแยกล่าวขึ้น เนื้อตัวสั่นเทาไปหมดเพราะหวาดกลัวจ้าวตงหยาง
หมอตำแยขอร้องให้จ้าวตงหยางออกไปเสียก่อน แต่ก็ได้รับเพียงสายตาข่มขู่กลับมา พวกนางจึงต้องทำความสะอาดให้จินเยว่ทั้งๆที่มีจ้าวตงหยางคอยจับมือนางไว้ไม่ห่าง
จ้าวตงหยางนั่งอยู่ข้างจินเยว่โดยไม่ลุกไปที่ใดเลยแม้แต่บุตรชายทั้งคู่เขาก็ยังไม่ได้เดินไปดูหน้าเลยตั้งแต่หมอตำแยทำความสะอาดเสร็จ
เกาซื่อเดินเข้ามาภายในห้องแต่ก็พบเพียงจ้าวตงหยางนั่งเฝ้าบุตรสาวของตนไม่ยอมห่าง จำต้องย่อมถอยออกไปเงียบๆ เพื่อดูแลหลานชายทั้งสองแทน
จินเยว่รู้สึกตัวตื่นก็กลางดึกแล้ว นางลืมตาขึ้นมาก็พบจ้าวตงหยางนั่งมองนางอยู่
"เป็นอย่างไร ยังเจ็บตรงไหนหรือไม่" จ้าวตงหยางรินน้ำประคองจินเยว่ให้ลุกขึ้นดื่ม
"ท่านมาได้อย่างไร" จินเยว่พิงหัวเตียงอย่างอ่อนแรง
"ลูกเล่า อยู่ที่ใด" นางหันไปมองรอบๆห้
