“หรือนางคิดว่านายท่านเป็นผู้ปัก” ฮวาเตี๋ยเอ่ยถามออกมาอย่างใสซื่อ
พรืด หลี่เฉียงที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ก็ปล่อยพรืดออกมาอย่างไร้มารยาท สตรีนางนั้นได้แต่มองมาทางเขาอย่างสงสัย
“ขออภัย ผ้าเช็ดหน้าในมือท่านเป็นภรรยาข้าปักขึ้นเอง”
“เช่นนั้นรึ เชิญพวกท่านนั่งลงพูดคุยกันเกิดเถิด สามีข้าแซ่จ้าว พวกท่านเรียกข้าจ้าวซื่อก็ได้” นางผายมือให้ทั้งสองนั่งลงที่เก้าอี้
“ข้าซูหว่านหนิง สามีข้าหลี่เฉียงเจ้าค่ะ” หว่านหนิงนางก้มหัวลงเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลง
“หลี่ซื่อ ผ้าเช็ดหน้าของเจ้าช่างน่าสนใจนัก ไม่รู้ว่าเจ้าทำให้มีกลิ่นหอมของดอกไม้ออกมาได้อย่างไร” นางเอ่ยถามอย่างสนใจ
“เป็นเคล็ดลับของต้นตระกูลข้าเจ้าค่ะ ยังมิได้ทำออกมาขาย ถือว่าร้านของท่านเป็นร้านแรกที่ข้านำมาประเมินราคา”
จ้าวซื่อมองหว่านหนิงอย่างชื่นชม นางเฉลียวฉลาดอยู่ไม่น้อย ปิดหนทางให้สอบถามเพิ่ม ทั้งยังพูดเพื่อเพิ่มราคาสินค้าได้อีกด้วย
“หึหึ เป็นสตรี
