ทั้งสองพี่น้องมิได้มีความบาดหมางสิ่งใดต่อกัน เพียงแค่มิค่อยได้สนิทสนมด้วยหลี่เฉียงแทบจะกินนอนอยู่ที่หอพนัน ส่วนตัวเขาพักอาศัยอยู่ที่สำนักศึกษา เพราะนางสุ่ยซื่อไม่ต้องการให้สองพี่น้องสนิทสนมกันมากนัก
“รู้จักกันด้วยรึ” หว่านหนิงนางเอียงคอถามหลี่เฉียง
มิใช่ว่านางจะยั่วโมโหนางสุ่ยซื่อแต่อย่างใด เป็นเพราะในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมใบหน้าของทั้งสองเลือนลางไปแล้วก็เท่านั้น และตัวนางไม่คิดว่าจะได้พบเจออีกจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับทั้งคู่
“ไร้ยางอาย ถูกขับไล่มาได้ไม่เท่าใดถึงกลับจำข้ามิได้เลยรึ” นางเอ่ยตำหนิหว่านหนิงเสียงดัง
จนคนที่มาเข้าร่วมงานต่างพากันหยุดมองด้วยความสนใจ
“ในเมื่อพวกท่านกับข้ามิได้มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน” หลี่เฉียงจูงมือหว่านหนิงให้ตามเสี่ยวเอ้อขึ้นไปด้านบน
“ประเดี๋ยวก่อน เจ้ากล้าให้คนเช่นนี้ขึ้นไปชั้นสองได้เลยรึ” นางสุ่ยซื่อเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ ตัวนาง
