พอเห็นเสี่ยวหู่ขึ้นมาอยู่บนรถม้าแล้ว ก็ร้องสั่งให้ม้าทั้งสองตัววิ่งกลับไปที่หมู่บ้านด้วยตัวมันเอง
“เสี่ยวหู่ เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่” หว่านหนิงหันมาสนใจเสี่ยวหู่ที่ยามนี้มันกำลังเลียเท้าเลียขนทำความสะอาดรอยเลือดอยู่
“ไม่ขอรับ แต่เลือดของพวกมันเหม็นคาวยิ่งนัก” เสี่ยวหู่เบ้ปากออกอย่างรังเกียจ
“ขอบใจเจ้ามาก” นางอุ้มเสี่ยวหู่เข้ามากอดไว้แน่น พร้อมทั้งมองไปที่ฮวาเตี๋ยและเซียงเซียงอย่างซึ้งใจ
หากไม่มีทั้งสามอยู่กับนาง ไม่รู้ว่าตอนนี้นางและหลี่เฉียงจะยังมีชีวิตรอดไปได้หรือไม่
“อาเฉียง ท่านคิดว่าผู้ใดส่งคนร้ายมา”
“หึ เรื่องนี้ยังต้องคิดอีกรึ” แววตาของเขาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ไม่คิดว่านางสุ่ยซื่อจะไม่ปล่อยทั้งสองคนไปง่ายๆ เช่นนี้ สิ่งที่หลี่เฉียงคิดไม่ผิดสักนิด เป็นนางสุ่ยซื่อที่สั่งให้สาวใช้ของตนออกไปจัดการจ้างมือสังหารให้ไปจัดการทั้งสองคน
นางจะยอมเจ็บตัวโดยไม่ได้แก้แค้นได้อย่
